Dag 286. Happy

Gisteren was mijn ex jarig, de vader van mijn addergebroed. Hij werd 55, een mooie leeftijd. Dit keer kwam ik weg met een vrolijk appje, met een plaatje van superwoman zwevend door de lucht, dat was ik natuurlijk. In het verleden had ik het een stuk moeilijker. Ik deed altijd mijn uiterste best, want ik hield van de eikel, maar meestal vonden we de cadeaus, ook die van de kinderen, bij een van onze vele verhuizingen onberoerd in zijn werkkamer, weggepropt in een la. Hij had alles al, kun je zeggen, maar dat was het niet. Hij vond gewoon niks leuk en had geen hobbies, althans niet indoors.

In het jaar 1998 a.d. gaf ik hem een peperduur horloge. Eentje met een donkerblauwe wijzerplaat en gouden romeinse cijfers. Heel chic en behoorlijk in style want zo'n achtergrondkleur was nieuw in die dagen. Het kostte me 785 gulden. Hij vond het niet mooi en ging het ruilen voor een gangbaarder model, een in mijn ogen patserig ding met een schakelband en allerlei dieptemeters, terwijl hij nauwelijks 2 baantjes kon trekken in het plonsbad. Maar goed, so far so good. Tot ik een half jaar later 40 werd. Een mijlpaal met hoge verwachtingen, want de buurvrouw had bij die gelegenheid van haar man een cd gekregen waarop kinderen en andere familie haar allerlei liefs toeriepen.

Verheugd ging ik zitten. Kussen in mijn rug, bril op. Eerst de kinderen maar, zei ik, want die stonden er al even verwachtingsvol naast. 'Oh, eh ..., had ik daarvoor ook iets moeten regelen dan?' Sippe gezichtjes. Toen kreeg ik mijn cadeau. Een horloge. Uit dezelfde winkel als zijn horloge en gekocht met de tegoedbon die hij bij het ruilen had gekregen omdat zijn keuze veel goedkoper was geweest. Daarna ging hij naar zijn werk.

Toen ik 50 werd kreeg ik een taart en een tegoedbon voor een nacht Joey-love in een hotel. Die we nooit meer hebben verzilverd.

In de film The Mule die ik deze week zag, zat een mooie quote. Als Clint Eastwood naast zijn stervende ex-vrouw zit, zegt ze met een glimlach: you were the love of my life and you were the pain of my life. Maar dat is net iets teveel drama voor een dinsdagmiddag.