'Ik weet nooit precies wat ze bedoelen met 'alleen bestemmingsverkeer', zegt mijn zoon als hij de tassen van zijn vriendin inlaadt. 'Ik moet hier zijn', zeg ik, 'dat vind ik genoeg'. Voorzichtig zet hij de met een deken bedekte kooi op de achterbank en draait het raam dicht. 'De luchtbrug', protesteer ik. 'De vogel', zegt hij, en dat is dat.
'Thanks for picking us up', zegt L, als ik ze gedrieën bij het huis van mijn zoon afzet. 'No problem', roep ik, ook al heeft ze geen idee hoe riskant ik dit vind. Maar een Agapornis stuur je niet met het OV, zo klein maken ze die mondkapjes niet. Gelukkig zijn ze erg op zichzelf, mijn zoon en zijn vriendin, en niet alleen vanwege corona.
Even later stuurt hij een foto. De vogel is herenigd met zijn ouders en zusjes, die 'm afwachtend beloeren. Hij hangt aan de buitenkant van het moederschip. Mama, ik wil erin, zie je hem denken. Maar zo werkt dat niet. Hij die weg gaat, moet zijn plek terug eerst verdienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten