Dag 288. En er was hoop

'Fijne feestdagen', zegt de apothekersassistente. 'Oh, ja, fijne dagen', stotter ik. Het is de dag voor kerstmis, 24 december 2020. Ik zit al zolang binnen dat ik het besef van dagen, maanden en zelfs seizoenen begin te verliezen. Regent het? Gaan de dagen alweer lengen? Is het nog herfst of is de winter al begonnen? Ach ja, morgen is het Kerstmis. 

Ik stond vanochtend vroeg op, omdat ik nog graag een afspraak wilde inplannen met de huisarts. Mijn oor speelde weer op, zulke dingen gebeuren altijd vlak voor je naar Corfu vliegt of zoals nu, daags voor Kerstmis, dus ik wilde maar liever voorbereid zijn. Toen ik met druppels op zak weer naar huis reed, zag ik dat een aantal winkels toch stiekem open was. Deuren op een kier, de zaak half verlicht, de drogist had zelfs een bordje opgehangen: kijk eens bij ons binnen voor uw kerstinkopen. Andere zaken waren potdicht. Er was geen kerstverlichting, geen muzak met Mariah en George, geen opgeklopte kerstsfeer waarop ik elk jaar mopper maar die ik nu mis.

In maart waren we één volk, met Rutte als onze Messias. Hij zou redding brengen en ons leiden naar de verlossing, maar bracht onrust en verdeeldheid. Het land is gespleten. Door geldzucht, wanbeleid, onwetendheid, ontkenning, hysterie en vooral heel veel egoïsme. Rutte hangt aan het kruis en de Farizeeërs, de geldwisselaars, de kooplieden, maar ook Jan Rap en zijn maat, hebben het volk verdeeld in kampen, die ieder voor zich roepen dat zij het nieuwe licht zijn.

Thuis zet ik de radio aan, in een laatste poging  nog iets van die sfeer van eenheid, hoop en verwachting te vangen. 

"And Jesus was a sailor
When he walked upon the water
And he spent a long time watching
From his lonely wooden tower
And when he knew for certain
Only drowning men could see him
He said "All men will be sailors then
Until the sea shall free them"
But he himself was broken
Long before the sky would open
Forsaken, almost human
He sank beneath your wisdom like a stone" <Suzanne, Leonard Cohen>