Het ging de eerste dag al mis. En het bleef misgaan. Ik moest handmatig de 5G uitzetten, omdat de IPhone van S daar een beetje spastisch op reageerde en ze er niet meer mee kon FaceTimen. Althans, niet als ik mijn VPN verbinding had aanstaan. Of als ik überhaupt iets had aanstaan. 'Ga van t internet af', krijste ze dan vanuit haar kamer. Mijn telefoon, een Android, had ook stuipen en wilde in mijn slaapkamer naar een andere G variant dan in mijn werkkamer. 'Godver', krijste ik dan vanuit mijn bed, want dit kwam het creatief blogproces niet ten goede. De aardige meneer van Tele2 was nu een chagrijnige meneer van T-Mobile geworden en hij wist het ook allemaal niet, maar kon wel iemand sturen. 'Sturen, je moeder', dacht ik, want dat kost geld. Dus ik overwon mijn trots en vroeg het aan mijn ex. Via S, dat dan weer wel. Hij stuurde links vol oplossingen die ik ook al had gegoogeld, dus ik vroeg het aan mijn zoon. Met zijn hulp kregen we het Facetimen en de zwabberende verbinding weer enigszins stabiel. Hoe, daar zal ik u niet mee vermoeien, maar 5G hoef ik voorlopig niet.
Nu is het dinsdag. Ik heb 9 uur gewerkt, zonder pauze, in verband met een crisisgeval. Ik heb nog niet de helft bereikt van wat ik wilde, want met de zorg in Nederland is het nog erger gesteld dan met de Wi-Fi. Wachttijden, feestdagen, bespottelijke regels en procedures, je wordt van minder al mesjogge. Lekker effe buizen, dacht ik dus. Maar wat gebeurt er? TV eruit. Op Allestoringen punt nl is een enorme T-Mobile piek te zien, precies om 20.30 uur. Geen TV. Eronder een hoop gescheld van mensen die zeggen wat ik denk: "had ik nooit bij Tele2'.
Ik wil mijn aardige meneer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten