Dag 296. Vader Tijd

Het is de 296e dag sinds vrijdag 13 maart, de dag dat mijn collega's en ik door de baas naar huis werden gestuurd. Het is ook dag 1, van het nieuwe jaar. Hoe definieer je tijd. Want oudjaarsavond was eigenlijk gewoon donderdagavond, maar wat is dan donderdag, dat is toch niet anders dan woensdag? Er komt geen eind aan die gedachte, net als nu nooit echt nu is, want op het moment dat je het zegt ligt het alweer achter je, wat ook het hele mindfulness concept op zijn kop zet. Het zijn van die vragen als: 'wat is er dan áchter het heelal en wat dan weer dáár achter', waarmee ik me als kind vaak bezighield. 

"Ik heb hem niet gezien, de tijd
‘k zag niet dat hij voorbijging
ik heb hem niet gegroet en hij
vroeg ook niet hoe ‘t met mij ging"

Enfin, dat hele tijdsconcept zorgt er wel voor dat mensen zich op zo'n avond als gisteren eenzaam en alleen voelen, terwijl het gewoon donderdag is en 1 voor 12 hetzelfde als 1 over 12. Ik ook. Ik vind het ineens vervelend dat niemand, behalve mijn kinderen, mij nog belt na middernacht. En vice versa, wie moet ik bellen? Een lijntje met het hiernamaals zou fijn zijn, maar dat heeft alleen de Paus. En dan nog, probeer mij eens om half 1 te bellen op een normale donderdag, je bent je leven niet zeker. Ik lig dan tevrêe in mijn bed, vind mijzelf niet zielig en eenzaam en het laatste wat ik wil is een rondje bellen.
 
Nu is het Nieuwjaarsdag. Mijn ex haalde vanmiddag mijn jongste op voor het traditionele nieuwjaarsijsje en ik stroopte mijn mouwen op om eens flink door het huis te gaan. Want dat hoort erbij, dat gevoel dat de troep het huis uit moet. Fris, schoon, nieuw en normaal. 'Alles wordt anders', zuchten mijn broer A en ik elk jaar weer. Hij gaat dan minder drinken en ik minder eten. Toch voelt het dit jaar anders. Ten eerste heb ik geen kater en ten tweede is het vorige jaar nog niet af. We zitten nog in coronatijd.

"Zo zijn de jaren weggespoeld
naar hier, naar daar, naar waar…
als je de tijd té duidelijk voelt
dan weegt ie veel te zwaar."

Hoe blij en zorgeloos lijken de voorgaande jaren nu. Warme zomers, barbecues, verjaardagsfeesten, een biertje drinken met een vriend, lachen met collega's, een concert. Was ik zorgvuldig genoeg, vraag ik mezelf nu, genoot ik er wel van?

"Ik gaf mij niet altijd rekenschap
van alles wat ik deed
van elke daad, van elke stap
van alle lief en leed"

Als het weer mag, wat zal ik dan doen, hoe kan ik elke minuut beleven als was het mijn laatste? Met wie wil ik verder reizen, waar steek ik energie in en in wie niet? Heb ik er überhaupt iets van geleerd, van 2020?

"‘t is allemaal maar éven
‘t duurt allemaal niet lang
niet stilstaan bij het leven
dan blijf je aan de gang"

(Toon Hermans)