Dag 297. In vuur en vlam

Bridgerton, heet de allernieuwste hype op Netflix. Een tragikomisch kostuumdrama dat zich afspeelt in het Britse Regency tijdperk van begin 19e eeuw. De serie is overduidelijk bedoeld voor jonge meiden die zich nog volop blindstaren op romantiek en misschien ook een beetje voor oudere vrouwen met heimwee naar gemiste kansen. Het is een nogal kinderlijk en ondanks de inzet van Britse en Ierse acteurs erg Amerikaans stuk van een hoog bouquetreeksgehalte, maar met een verrukkelijke hoofdrolspeler die we regelmatig bloot zien en dat is waar mijn doelgroep in beeld komt.

Na 8 afleveringen ben je zijn 'man van eer'-blik wel een beetje zat, want veel anders heeft hij niet in huis, maar wat moet je ook met zo'n script waarin men mannelijk moet zwijgen over een duister verleden. Ook de immer reine oogopslag van zijn vreselijk minderjarig ogende gade komt na 2 dagen bingen je de strot uit en de laatste episodes kijk je eigenlijk alleen nog om te weten hoe het afloopt, of je gevoel wie de mysterieuze Lady W is klopte, en in de hoop hem nog eens te zien boksen of wippen. 

Romantiek is gevaarlijk. Dit soort verhalen wekken hopeloos verkeerde verwachtingen bij jonge meisjes en maken oude meisjes droevig. En dat is ook meteen de reden waarom ik nooit zonder lichte ergernis kan kijken naar dit soort vermaak. Ik weet teveel, zullen we maar zeggen. 'Oh, schei toch uit', roep ik vanaf mijn bank als er weer een hoop stennis wordt gemaakt om niks. 'Dus je hebt haar betast in de tuin en nu is haar eer bezoedeld, so what!' Ja, met mij kan je lachen. 

Ik hou van mannen van eer, daarom kijk ik graag ridderfilms vol nobele opoffering en zwaardengehak, maar of ze nog bestaan of überhaupt ooit hebben bestaan is de vraag. Na een paar meter bier is de  Aerdenhoutse familie net zo vulgair als die uit Helmond, alleen met een betere dictie.

Na het kijken van zo'n serie zit ik altijd enige tijd heel zedig op de bank en praat ik een beetje bekakt. Dat duurde niet lang, dit keer. Want terwijl ik dit alles overdacht, stak mijn lieve dochter bijna de keuken in de fik met een zakje magnetronpopcorn en landde ik weer op aarde. 

Tip: het betere Britse kostuumdrama: Downton Abbey natuurlijk, maar ook Brideshead Revisited (de 1e versie met Jeremy Irons).