"Do I really see what’s in his mind
Each time I think I’m close to knowing
He keeps on growing
Slipping through my fingers all the time" *
En ik moest het steeds weer lezen, het raakte me zo. Ik dacht natuurlijk aan mijn eigen baby's die nu zo groot zijn, maar het illustreerde ook het gevoel van gemis dat ik in deze tijd zo sterk ervaar. Gemis van familie, vrienden, contact. Nu gaat dit citaat over een klein kind en niet over het verlies van je ouders of een verbroken vriendschap, maar het voelt eender, want net als je denkt dat je iemand kent, blijkt hij een heel andere belevingswereld te hebben dan jij hem toedicht en alweer 2 stappen van je verwijderd te zijn terwijl jij nog vasthoudt aan wat je weet en kent.
Wanneer ken je iemand echt? Laat ik het eens over mijn ex hebben, dat doe ik tenslotte nooit. Mijn ex en ik hebben 30 jaar samen doorgebracht. Ik ken zijn gewoontes, zijn ochtendhumeur, zijn koffie en sigarettenverslaving, zijn politieke standpunten, zijn seksuele voorkeuren, zijn lievelingseten en zijn manier van slapen en snurken. Ik ken zijn geur, zijn haarlijn, zijn poriën, zijn platvoeten en zijn maagkwaal. Ik weet wat voor kleren hij leuk vindt, welke series hij kijkt, dat hij niet echt kan zwemmen, geen toon kan houden, geen enkel journaal mist en in de auto naar Slam FM en BNN luistert. Ik weet waar hij van houdt en wat hij verafschuwt. Kortom, ik dacht te weten wat hij dacht maar ik dacht verkeerd.
Want ineens heeft hij een vrouw die niet zijn type is, doet hij dingen die hij verafschuwde, zoals het plaatsen van zoete selfies en gezellig wandelen op de Veluwe, laat zijn haar groeien, en hecht nog maar weinig waarde aan zaken die voor hem altijd van levensbelang waren, zoals een eigen auto, een eigen huis en eigen kinderen. Hij moet haast wel gelukkig zijn. Dat moet het zijn, ja.
Wat een bittere woorden, get over it, zult u zeggen. Maar heus, dit is niet waar ik mee zit. Een beetje venijn zit er wel in, want niets zo stekelig als de gekwetste vrouw, maar het is verder niet meer dan een constatering, het gaat om het besef dat je iemand nooit echt leert kennen. Het is niet alleen een groeiproces, die verandering, het is ook ons aanpassingsvermogen, het effect van de ander op jou, want wie zou je zijn als je andere mensen om je heen had, in een ander land woonde, in een andere tijd? Verdomd, wie ben ik nou eigenlijk?
Kafka voor Dummies, zullen we maar zeggen. Ik ga koken.
* Beetje aangepaste versie van ABBA, Slipping through my fingers
He keeps on growing
Slipping through my fingers all the time" *
En ik moest het steeds weer lezen, het raakte me zo. Ik dacht natuurlijk aan mijn eigen baby's die nu zo groot zijn, maar het illustreerde ook het gevoel van gemis dat ik in deze tijd zo sterk ervaar. Gemis van familie, vrienden, contact. Nu gaat dit citaat over een klein kind en niet over het verlies van je ouders of een verbroken vriendschap, maar het voelt eender, want net als je denkt dat je iemand kent, blijkt hij een heel andere belevingswereld te hebben dan jij hem toedicht en alweer 2 stappen van je verwijderd te zijn terwijl jij nog vasthoudt aan wat je weet en kent.
Wanneer ken je iemand echt? Laat ik het eens over mijn ex hebben, dat doe ik tenslotte nooit. Mijn ex en ik hebben 30 jaar samen doorgebracht. Ik ken zijn gewoontes, zijn ochtendhumeur, zijn koffie en sigarettenverslaving, zijn politieke standpunten, zijn seksuele voorkeuren, zijn lievelingseten en zijn manier van slapen en snurken. Ik ken zijn geur, zijn haarlijn, zijn poriën, zijn platvoeten en zijn maagkwaal. Ik weet wat voor kleren hij leuk vindt, welke series hij kijkt, dat hij niet echt kan zwemmen, geen toon kan houden, geen enkel journaal mist en in de auto naar Slam FM en BNN luistert. Ik weet waar hij van houdt en wat hij verafschuwt. Kortom, ik dacht te weten wat hij dacht maar ik dacht verkeerd.
Want ineens heeft hij een vrouw die niet zijn type is, doet hij dingen die hij verafschuwde, zoals het plaatsen van zoete selfies en gezellig wandelen op de Veluwe, laat zijn haar groeien, en hecht nog maar weinig waarde aan zaken die voor hem altijd van levensbelang waren, zoals een eigen auto, een eigen huis en eigen kinderen. Hij moet haast wel gelukkig zijn. Dat moet het zijn, ja.
Wat een bittere woorden, get over it, zult u zeggen. Maar heus, dit is niet waar ik mee zit. Een beetje venijn zit er wel in, want niets zo stekelig als de gekwetste vrouw, maar het is verder niet meer dan een constatering, het gaat om het besef dat je iemand nooit echt leert kennen. Het is niet alleen een groeiproces, die verandering, het is ook ons aanpassingsvermogen, het effect van de ander op jou, want wie zou je zijn als je andere mensen om je heen had, in een ander land woonde, in een andere tijd? Verdomd, wie ben ik nou eigenlijk?
Kafka voor Dummies, zullen we maar zeggen. Ik ga koken.
* Beetje aangepaste versie van ABBA, Slipping through my fingers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.