Dag 305. Paniekzaaier

Ik bekijk een vaccinatieschema dat RTL nieuws via een filmpje de wereld in gooit. Vanaf januari is mijn oudste dochter aan de beurt, ze werkt in de intramurale gehandicaptenzorg. Ze heeft nog geen oproep gehad. Ze is niet heel erg ongerust en doet het voor mij en S, zegt ze, dan kunnen we weer knuffelen en wijntjes drinken samen. Vanaf februari wordt (mits alles goed gaat, zegt Hugo, en wanneer is er ook maar iets goed gegaan in het afgelopen jaar?) de groep van 18-60 met een medische aandoening gevaccineerd, mits die vaccins dan zijn goedgekeurd. Mijn 19-jarige S kan niet wachten, ze heeft onlangs een hobby opgepakt die vereist dat ze de anderhalvemeterregel zo af en toe moet opheffen en ze wil naar vrienden, naar clubs, naar festivals, naar Italië en tussendoor misschien wat studeren, dat ook. Mijn middelste broer is nog geen 60 en heeft een medisch ongemak. 'In maart ben ik aan de beurt, wie moet ik bellen', roept hij enthousiast. 'Ho, ho', zegt uw zwartkijker. 'Je naam begint met een S', rustig aan'. En dan, vanaf maart komen de thuiswonende 60-plussers aan de beurt. 'Dat ben ik', juich ik. In het animatiefilmpje verschijnt een poppetje met een stok. 'Dat ben ik niet', roep ik. Als uiteindelijk de ouden van dagen zijn ingeënt, komt mijn zoon aan de beurt, in de allerlaatste groep, en mijn broer A.

Mijn broer A stuurde me vandaag een filmpje van een interview met een gestudeerde meneer die enige zinnige kanttekeningen bij dit massale vaccinatieprogram plaatste, zei hij. Niet dat het hem tegenhield, we zijn een pragmatische familie en zo gezond leefden we toch al niet. En dus stuurde ik hem een andere professor die zijn beweringen ontkrachtte. Elk filmpje kent tenslotte een tegenfilmpje. Ik kijk/lees niet meer, ik heb gekozen, natuurlijk heb ik gekozen. Ik zit verdomme al 10 maanden lang in een kerker. Niet bepaald op water en brood, maar toch. Werd het kabinet 9 maanden lang beschuldigd van paniek zaaien, nu er vaccins zijn, gaat de tegenpartij paniek zaaien. Kortom, we zijn allemaal paniekzaaiers, ik nog wel het meest. Ik ga er gewoon voor, zeker nu er binnen enkele weken tijd 2 mensen in mijn kring zijn overleden die zo ongeveer net zo oud en net zo (on)gezond waren als ik. 

Ik als beroepspessimist probeer alle zeilen bij te zetten om me te focussen op dat sliertje licht aan het eind van deze tunnel. Want dat nieuwe oude gewoon zal wennen zijn. Hoe zal het zijn, denk ik, als we straks weer los mogen. Dat ik 's ochtends de deur achter me dicht trek en in de auto stap op weg naar de kantoortuin in ons glazen aquarium? Dat ik weer netjes voor de dag moet komen, hoge hakken zal dragen, mijn buik zal inhouden, dat ik me weer bewust ben van de blik van de buitenwereld? Zal het eng zijn? Raar? Onwennig? Hoe zit het met mijn prille relatie met de postbode? Zal de kat therapie nodig hebben als hij weer alleen zit? Gaan we weer handen geven, ruimen we de plexiglas schermen weer op, blijf ik zitten met mijn voorraad mondmaskers? En hoe zit het met de andere inzichten? Blijven we vlees eten, blijven we vliegen, hoe zit het met de globalisering, is dat wel zo goed voor onze toekomst als mensheid? En als laatste, heb ik een extra levensjaar tegoed, als bonus? Word ik in juni gewoon nog een keer 61?

(Over ouden van dagen gesproken, is het niet raar dat veel mensen op social media wel hun verjaardagsdatum vermelden maar niet het jaar waarin dat plaatsvond? Maar daarover een andere keer.)