Dag 306. All creatures great and small

Milan is 16 en vertelt dat hij niet in aanmerking komt voor een vaccin. Hij zit al 10 maanden thuis, in totale lockdown. Hij heeft een spierziekte, kwetsbare longen en heeft door zijn ziekte zwaar overgewicht. Moeder heeft het hele land afgebeld, het ministerie, het RIVM, en overal nul op het rekest. Vanaf 18, is het antwoord. 

Wij zijn een land van regeltjes. Dat is aan de ene kant fijn, omdat je weet waar je aan toe bent en er weinig bureaucratische corruptie is, maar aan de andere kant is maatwerk bijna onmogelijk geworden en is de hoeveelheid regeltjes ronduit verstikkend en vertragend. En dat brengt me op de verkiezingen. Ik heb niet veel verstand van zaken als het om politiek gaat, net als de viruskwestie laat ik dat aan de pro's over, maar ik heb wel een sterk gevoel van rechtvaardigheid. Dat is de reden dat ik links stem en dat is waarschijnlijk ook de reden dat de ChristenUnie bij de Stemwijzer steeds oppopt. Maar kerk en staat zie ik graag gescheiden en mijn Jesse maakt wel heel schaamteloos gebruik van de coronacrisis om stemmen te winnen. Ik twijfel. Ik maak me vooral zorgen om het milieu en de manier waarop de mensheid zich de aarde heeft toegeëigend en zich eigenaar waant van het hele dierenrijk, met alle gevolgen van dien. Dit hele coronagedoe moet toch naar verandering leiden en niet naar business as usual?

Volg je idealen, zegt mijn lieve zoon. En daarmee zegt hij precies waar het om gaat en wat ik nodig heb. Al die stemwijzers behandelen allerlei tijdelijke issues en daar gaat het mij niet om. Ik wil een wereld achterlaten voor mijn kinderen. Er moet iets worden gedaan aan de manier waarop we met de aarde en ál zijn bewoners omgaan, als we dat niet doen, weten we wat ons te wachten staat, dat ziet een kind.