Ik kan het natuurlijk weer hebben over virus en vaccinatie, maar ik zie het als mijn morele plicht om u met enige regelmaat te entertainen met onbenulligheden. En een avondje TV geeft genoeg inspiratie. Kende u bijvoorbeeld het programma "Doe alsof je thuis bent"? Ik niet. Het blijkt een programma te zijn waarin 2 stelletjes een paar dagen ruilen van huis zonder van te voren te horen waar en wat en hoe.
In deze aflevering trok een stel macrobiotische paardenfluisteraars uit Groningen in een bungalow op een naturistenpark. 'Ik sta voor alles open', riep meneer modern, maar in al die dagen zag ik slechts 1 keer zijn billen, toen hij schielijk de zweethut in dook, verder bleef hij zich angstig vastklampen aan zijn tachtigerjaren bermuda. Nee, dan het bezoekende pasgetrouwde paar, want het huisje was ook een bed en breakfast. Het prille bruidspaar was rond de 60 en dook vrijwel direct bloot de Jacuzzi in, spartelend van plezier en nu extra want er was een camera bij. En dat brengt me bij de filosofie van het naturisme, want ja, daar vind ik wat van. Ga toch heen, denk ik, als ik weer hoor hoe fijn het is om jezelf te zijn, bevrijd van alle ballast. Je bent gewoon een exhibitionist! Je wil dat iedereen naar je verlepte piemel kijkt of naar je oude, witte billetjes, treurig hangend aan de achterkant, waar ze horen. En jij dan, vrouwmens, je hebt heus je borsten niet laten doen omdat het zo frank en vrij voelt, nee, zo passen ze beter bij je hippe, kaalgeschoren punani, die nog net olijk onder je buik vandaan piept.
Geeft allemaal niks natuurlijk, want ze doen er niemand kwaad mee en zonder dit soort aardbewoners konden S en ik niet naar hartelust 'ieuwww' en 'aaiiii' roepen vanaf ons veilige, burgerlijke bankstelletje. Noem het alleen wat het is en geef er niet zo'n boeddhistische draai aan. Je vindt het opwindend als anderen naar je kijken en misschien windt het je ook op om terug te kijken.
Laatst keek ik voor het eerst in jaren weer eens achterom in de spiegel om te zien hoe mijn eigen billen erbij hingen. Enfin, dat doe ik dus nooit meer. Body positivity, roept de Instagramgeneratie, hou van jezelf. 'Jong dik is niet lelijk', zei mijn vader altijd, maar als je 50 bent en nog steeds zo dik, krijg je er behalve de wet van de zwaartekracht ook gratis allerlei kwalen bij en daar hou je denk ik ietsje minder van.
Het zijn de jaren van mooie praatjes en nog mooiere plaatjes. Je weet niet meer wat echt is en niet. Al die leugens maken een doorsnee mens als u en ik ongelukkig. Lieg jezelf niets voor en lach een beetje om jezelf, is mijn motto. Ik ben vast heel charmant als ik mijn best doe, maar ook 61 en alles tussen mijn mooie ogen en dito voeten heeft betere tijden gekend. No cap, zou S zeggen, en dat is 2020 straattaal voor: een waarheid als een koe en er zit geen woord Frans bij. No spang, zeg ik dan, want er zijn ergere dingen.
* Om al dit visuele wanbeleid te verzachten bijgaand de magistrale billen van Gustav Klimt #goldfish
Geen opmerkingen:
Een reactie posten