Dag 320. De nieuwe

Ik kom de kamer binnen om de raboscanner te lenen die ik in de verhitte strijd van de vele thuisbezorgingen ben kwijtgeraakt. Op het bankje, eigenlijk meer een chaise longue, zitten ze ineen gekruld, mijn dochter en haar lief. Zijn lange benen gestrekt en de hare overdwars eroverheen. Allebei met hun laptop. Hij volgt online les, zegt hij, maar ik hoor ze alleen maar lachen en schreeuwen. Hij is veel hier, zijn maat schuit schoenen in de gang, de wc-bril omhoog. Verder ziet hij niemand en de avondklok weerhoudt hem van het 5 minuten durende fietstochtje naar huis, zegt zij. Ja, ja. Als de scholen weer opengaan, mag hij niet meer komen, is de regel, en dat snapt hij, dus ze nemen het er nu nog even van. Ja, ja.

's Ochtends hoor ik ze samen douchen, Bruno Mars zingt mee, terwijl ik plaats neem in mijn huiskantoor. 's Avonds laat duiken ze de ijskast in, wat is er te eten, een jongen van die lengte eet kennelijk 7x per dag en een pizza als snack is heel gewoon. De kat is in de war. Hij loopt van haar bed naar het mijne en weer terug, wie is die knakker die zijn plaats heeft ingenomen. En ik, ik ben in constante staat van vertedering en dat vindt zij belachelijk. Ze is al 19. Tenslotte.
De regels van hofmakerij en verkeren zijn veranderd sinds de jaren 70 en 80, is mij verteld, dus doe niet zo belachelijk, is mij verteld, maar het is officieel nu, dus ik hoef niet langer te zwijgen: we hebben er een huisdier bij.