Ik schrijf al jaren, ongeveer vanaf de jaren 90 (dagboeken niet meegeteld): twee vreselijke romans die het daglicht niet verdienen, een kinderboek, en heel veel leuke stukkies, zoals mijn vader ze noemde. Ik schreef vooral voor mijzelf, therapeutisch, als uitlaatklep, zonder enige ambitie. Maar toen kwam corona en bedacht ik het onmenselijke plan om elke dag te bloggen tot ik een vaccinatie in mijn arm had zitten, de tweede dan, hè! Ik zette de links op social media en vond het groeiend aantal lezers en likes leuk en vooral verslavend.
Schrijfster Elke Geurts schreef 3 romans voordat ze doorbrak bij het grote publiek. Hoe dat kwam? Ze nam tijdelijk een krantencolumn over van iemand. En plots, halverwege, kondigde haar man aan dat hij wilde scheiden. Niet heel erg wereldschokkend, maar zij besloot wat zij toen nog zag als de weg terug naar zijn liefde te delen met Trouw-lezend Nederland. Duizenden vrouwen, waaronder ikzelf, volgden gespannen haar wekelijkse verhaal. We dachten er het onze van. Die hep heus een ander, dachten we, wat uiteindelijk natuurlijk ook zo was, al iets van 7 jaar zelfs, de ploert. Later kwam haar boek uit: "Ik nog wel van jou", een echte Nederlandse titel en echte Nederlandse literatuur, met een ingewikkelde structuur en een onbevredigend slot. De blogs waren beter, klonk het in verlatenvrouwenkringen.
Waarom ik dit vertel? Stukkies lezen is vooral leuk als de schrijver iets van zichzelf laat zien. En als dat íets binnen jouw wereld past, als dat íets herkenbaar is. En hoe meer lezers je hebt hoe moeilijker die stap wordt. Kan ik dit wel zeggen, word ik hierop niet afgerekend, zijn ineens vragen die opdoemen als ik al te zeer afdaal naar mijn duistere kanten. Weg therapeutische grondslag.
En ik ging net zo lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten