Verheugd klikte ik de animatieversie aan van Aladdin, dat was lang geleden. Ik had die middag een abonnement genomen op Disney, speciaal voor de echte mensen versie van Mulan, maar besloot eerst wat jeugdsentiment mee te pakken, of beter, 'jonge moeder' sentiment, want toen ik nog tot kuithoogte in de kleine kinderen zat, hoorde ik dagelijks ontelbare keren de Disneyfilms voorbijkomen, terwijl ik in de keuken stond en wortelprakjes maakte. Net zo vaak tot ik de teksten en liedjes woordelijk kon meezingen, tot de dag van vandaag.
Er verscheen een lap tekst in beeld. De film liet een aantal foute stereotypes zien, zei Disney, alvast sorry daarvoor. Toch hadden ze ervoor gekozen deze niet te verwijderen maar het bij een waarschuwing te laten. Een soort slap Rutte excuus dus eigenlijk. 'Nou ja', zei ik hardop. 'Wat een geleuter.' Maar het was waar, natuurlijk was het waar. De film zit vooral in het begin vol met karikaturale, onbetrouwbare Arabieren, die hun eigen moeder nog verkopen als ze de gelegenheid krijgen. Niet netjes, niet van deze tijd, maar om nou alles uit het verleden te vernietigen dat achterhaald is, wat blijft er dan nog over? Een moeilijk dilemma, waar ik gelukkig niet over hoef te beslissen.
's Avonds keken S en ik de real life version. Alle politiek incorrecte types waren dit keer op de snijtafel blijven liggen en er waren 2 liedjes toegevoegd, die er qua stijl totaal niet bij pasten, maar die vooral moesten laten zien dat Jasmin inmiddels een weldenkende, geëmancipeerde vrouw geworden was, met haren op hoofd en tanden. Als je dan toch bezig bent, dacht ik in mijn starre oude vrouwen modus, cast dan een vrouw met een mooie mediterraanse neus in plaats van dit westerse popje dat weliswaar stoer zingt over haar eigen stem die ze niet laat onderdrukken en het uiteindelijk zelfs tot Sultan schopt (Sultana?), maar intussen op alle fronten voldoet aan de Hollywoodse schoonheidsnormen. Te weinig Arabisch, te veel Bitch en constant strijd leverend om maar vooral gelijkwaardig te zijn aan de man. Het ergerde me mateloos.
Nee, dan Mulan. Zij wás gewoon gelijkwaardig, zonder haar meisjesachtige natuur te verliezen. Je hoeft geen bitch te zijn om gelijk te zijn aan de man. Maar ja, zij had dan ook Chi, heel veel Chi*. Deze film is een schitterend verbeelde ode aan de traditionele Chinese cultuur, dacht ik in al mijn onbenulligheid. Respectvol gefilmd met ouderwets mooie normen als eer en trouw aan keizer, familie en vaderland, het China van vroeger. Da's andere koek, dacht ik. Maar de historici vonden het een gemiste kans, de LGBT community vond het een gemiste kans en de Chinezen vonden het gewoon niks.
* Chi: concept uit de Chinese cultuur dat gedefinieerd wordt als adem, levenskracht, vitale of spirituele energie dat deel uitmaakt van alles wat bestaat. In het Disney van 2020 betekent dit ook dat je superpowers hebt met ongekende acrobatische krachten.
Er verscheen een lap tekst in beeld. De film liet een aantal foute stereotypes zien, zei Disney, alvast sorry daarvoor. Toch hadden ze ervoor gekozen deze niet te verwijderen maar het bij een waarschuwing te laten. Een soort slap Rutte excuus dus eigenlijk. 'Nou ja', zei ik hardop. 'Wat een geleuter.' Maar het was waar, natuurlijk was het waar. De film zit vooral in het begin vol met karikaturale, onbetrouwbare Arabieren, die hun eigen moeder nog verkopen als ze de gelegenheid krijgen. Niet netjes, niet van deze tijd, maar om nou alles uit het verleden te vernietigen dat achterhaald is, wat blijft er dan nog over? Een moeilijk dilemma, waar ik gelukkig niet over hoef te beslissen.
's Avonds keken S en ik de real life version. Alle politiek incorrecte types waren dit keer op de snijtafel blijven liggen en er waren 2 liedjes toegevoegd, die er qua stijl totaal niet bij pasten, maar die vooral moesten laten zien dat Jasmin inmiddels een weldenkende, geëmancipeerde vrouw geworden was, met haren op hoofd en tanden. Als je dan toch bezig bent, dacht ik in mijn starre oude vrouwen modus, cast dan een vrouw met een mooie mediterraanse neus in plaats van dit westerse popje dat weliswaar stoer zingt over haar eigen stem die ze niet laat onderdrukken en het uiteindelijk zelfs tot Sultan schopt (Sultana?), maar intussen op alle fronten voldoet aan de Hollywoodse schoonheidsnormen. Te weinig Arabisch, te veel Bitch en constant strijd leverend om maar vooral gelijkwaardig te zijn aan de man. Het ergerde me mateloos.
Nee, dan Mulan. Zij wás gewoon gelijkwaardig, zonder haar meisjesachtige natuur te verliezen. Je hoeft geen bitch te zijn om gelijk te zijn aan de man. Maar ja, zij had dan ook Chi, heel veel Chi*. Deze film is een schitterend verbeelde ode aan de traditionele Chinese cultuur, dacht ik in al mijn onbenulligheid. Respectvol gefilmd met ouderwets mooie normen als eer en trouw aan keizer, familie en vaderland, het China van vroeger. Da's andere koek, dacht ik. Maar de historici vonden het een gemiste kans, de LGBT community vond het een gemiste kans en de Chinezen vonden het gewoon niks.
* Chi: concept uit de Chinese cultuur dat gedefinieerd wordt als adem, levenskracht, vitale of spirituele energie dat deel uitmaakt van alles wat bestaat. In het Disney van 2020 betekent dit ook dat je superpowers hebt met ongekende acrobatische krachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten