Dag 328. Niets

'Laat me met rust', roep ik zo luid dat de kat overeind schiet en de kamer uit rent. Ik lig in bed en ben al een uur wanhopig bezig met het zoeken naar een onderwerp om deze dag mee af te sluiten. Het is dag 328 en het uur u nadert. Ik heb niets.

Ik ging vanochtend om 08.45 uur achter mijn bureau zitten, werkte door tot 14.25 uur, ging naar beneden, at 7 koekjes en ging weer verder. Om 17.43 maakte ik pompoensoep met Turks brood uit de oven. We aten. S en ik. We keken Cinderella. Ik masseerde haar nek. We keken De Gevaarlijkste Wegen. Ik masseerde haar rug. En toen gingen we naar bed. Niets bijzonders, niets nieuws.

Ik lig in bed en ploeter. Ik schrijf over de trompettist Ibrahim Maalouf, over de operazangeres Francis van Broekhuizen, over geld, mijn ex en intimidatie, over Rutte en over mineur en majeur, en dan ben ik het zat. 'Ik weet niks', zeg ik hardop. En intussen blijft S maar appen: 'Ik moet een fiets'. Drie keer achterelkaar. 'Suc6', app ik terug. Maar dat is niet de bedoeling. Ze komt binnen en ik moet kiezen welke van de 2 de mooiste is. 'Hebben ze versnellingen?', vraag ik. Ze kijkt. 'Verdomme, nee.' Ze loopt de kamer uit. Ik worstel verder. Schrijf een paar zinnen over mijn vader, een aria, mijn geslis als ik Frans zong. Niets.

Daar is ze weer. 'Deze!', zegt ze en duwt haar telefoonscherm in mijn gezicht. 'Mooi', zeg ik, 'maar dat is grijs.' 

'Niet, blinde kip, niet!' En weg is ze. Het is drie voor 12 als ze weer binnenkomt, haar telefoon in de aanslag.
'Ga! Weg!', schreeuw ik.