Dag 330. Prikdiploma

'De eerste prik zit erin bij mijn boys', appt mijn dochter. Ze stuurt een foto mee van een prikdiploma van een van haar cliënten. 'Nou jij nog', app ik terug. Ik krijg een screenshot van een email van de zorgorganisatie waarvoor ze werkt. Ze weten het niet goed, zeggen ze, het is afhankelijk van de GGD, zeggen ze.

Niemand kan er een zinnig woord over zeggen. Rutte niet, De Jonge niet, RIVM, GGD, huisarts, niemand niet. Ik lees een kritisch stuk van een Belgische meneer. Niemand verwachtte dit van een georganiseerd land als Nederland waar de zorg zo goed geregeld is, zegt hij. 'Ha, ha', lach ik hardop. 'Waar zat jij de afgelopen jaren, Henk, behalve in België'. Onze zorg is namelijk al jaren aan een neerwaartse spiraal bezig, alleen komt het nu pas pijnlijk aan het licht, nu we IC plekken nodig hebben en meer handen aan een bed. Nu pas voelen we hoe de zorg door het huidige kabinet Rutte is uitgehold, en dan vooral de psychiatrische zorg, de jeugdzorg en nu dus de crisiszorg. Een van mijn cliënten had zich aangemeld voor een behandeling van iets wat ik niet mag delen, en de wachttijd was 80 weken. TACHTIG WEKEN, ik weet niet eens hoeveel maanden dat is! En dan heb ik het over nódige zorg, niet over een cursus 'Hoe bereik ik het alom helend Nirvana' door de neef van de Dalai Lama of 'Hoe bereik ik Lourdes', met een bus van de St. Lucasparochie.

Ik wacht geduldig. Beschaafd geduldig. Tot de contracten zijn bevochten, de voorraden op peil zijn, de Jonge weet wat hij wil, de interval tussen beide prikken bekend is, de GGD zijn lekken heeft gedicht en de spuit tot mij komt. Halleluja.

Als ik maar wel een prikdiploma krijg, daar sta ik op.