Dag 332. Lente

Ik besloot te lopen. Het was maar een paar kilometer en hetzelfde weer terug en zo kreeg ik meteen weer eens wat daglicht. Mijn contacten met de buitenwereld beperken zich dit jaar tot bezoekjes aan de apotheek, de dokter, het ziekenhuis, en af en toe een onderonsje met kinderen, buurvrouw en de GFT-bak. Het was druk op straat, voor zover je van drukte kunt spreken in het ambitieuze dorpje L. Het was een en al uitwijken terwijl we elkaar vriendelijk en vooral begripvol toeknikten. 'Rot hè, maar we houden vol, we laten ons niet kisten, wij, het beschaafde deel van het ontspoorde Nederland.' En dat alles in één knikje.

Bij de apotheek hadden ze weer dat ene pilletje niet, maar ook de cruciale bètablokker die er elke dag in moet, was niet doorgekomen. 

'U krijgt pas weer eind maart', zei ze. 

'Jullie tellen in 1 per dag', zei ik geduldig, 'maar als ik een aanval heb moet ik er 3 of 4 slikken, snapt u, uw telsysteem klopt niet.' 

Ze snapte het.
'Ik geef u er 30 mee, ter overbrugging.
'Oh, en een potje om in te plassen', zei ik, want ik moest weer voor controle.

Op de terugweg kwam ik langs de bloemist. Een rijtje van drie vrouwen stond voor de geïmproviseerde kassa die de ingang blokkeerde. Een vrouw van mijn leeftijd, met een geborduurde jas en een soort Russische bontmuts vertelde wat ze wilde. Het bloemenmeisje liep de winkel in. 'Dus ook een beetje mimosa ertussen?', riep ze, tilde 3 takken uit de emmer en draaide zich om. Pal voor haar neus stond mevrouw Baboesjka, ze was maar even meegelopen. Het meisje schrok. 'U mag niet mee de winkel in', zei ze. Mopperend deed de vrouw een paar stappen achteruit. 'Ik wou alleen maar ...'
Toen ik aan de beurt was, pakte ik een bosje gele tulpen uit een emmer. 

'Is het voor uzelf?', vroeg het meisje. 

'Voor het eerst in een jaar', zei ik, en ik trok mijn wangen op en kneep mijn ogen tot spleetjes, zodat ze wist dat ik lachte onder mijn masker.

Toen ik weg liep, met een linnen tas vol pillen en in mijn andere hand een vrolijke bos lentebloemen, realiseerde ik me ineens dat ik er 8 euro voor had betaald. De lente was duidelijk nog niet aan de beurt, ik had sneeuwklokjes moeten kopen.