'Hoe gaat het daar?' Ze hoeft nog maar 10 diensten te draaien en dan gaat ze naar een ander team. Ze verheugt zich erop. Ze draait nu zonder pauze ochtenddiensten na avonddiensten. Ze is moe, zei ze tegen haar teamleider, maar die roosterde haar meteen weer in. Pesten, omdat ze kritiek had op de manier waarop ze daar met de cliënten omgaan. Pesten, omdat ze weggaat. Je gelooft niet dat het echt gebeurt en toch is het zo.
Om half 5 belt mijn zoon om te kletsen.
Om half 5 belt mijn zoon om te kletsen.
'Dus ik riep vanaf mijn balkon: tuig, heb je geen opvoeding gehad', vertelt hij. 'Ik bedoel, in de bosjes, dat kan nog, maar pissen in de steeg?! En een grote bek terug ook nog, wat was hij helemaal, 15? Dus gooide ik een sneeuwbal naar hem.'
Ik moet regelmatig lachen om de uitspraken die mijn zoon doet. Als t niet om Hugo de J gaat, dan wel over Baudet of gewoon over de rijen bejaarden die dagelijks op zijn pad komen en hem dwarszitten. Soms schrijf ik het op. Zoals maandag, toen er geen bussen reden en hij lopend zijn vriendin ging ophalen.
Ik moet regelmatig lachen om de uitspraken die mijn zoon doet. Als t niet om Hugo de J gaat, dan wel over Baudet of gewoon over de rijen bejaarden die dagelijks op zijn pad komen en hem dwarszitten. Soms schrijf ik het op. Zoals maandag, toen er geen bussen reden en hij lopend zijn vriendin ging ophalen.
'En ik heb niet eens drank in huis, dan zou ik nog een soort van stijlvol halfdronken door de sneeuw kunnen ploeteren', zei hij. 'Net als zo'n hond, weet je wel.'
's Avonds zit ik met de jongste op de bank. Van een bijna ruzie, waarbij zij het van mij wint met hooghartig kijken, naar een opmerkelijk vertrouwelijk gesprek vol giechels en uitroepen als 'awkward' omdat je zoiets toch niet met je moeder kan bespreken, het kan allemaal met een 19-jarige. We zitten onder een dekentje, de poes tussen ons in, zij met haar voeten op mijn schoot. 'Diabetes time', noemt ze het, oftewel 'voeten masseren' en kletsen.
Om 11 uur lig ik in bed. De kat springt naast me. Mijn tijd, mauwt hij.
's Avonds zit ik met de jongste op de bank. Van een bijna ruzie, waarbij zij het van mij wint met hooghartig kijken, naar een opmerkelijk vertrouwelijk gesprek vol giechels en uitroepen als 'awkward' omdat je zoiets toch niet met je moeder kan bespreken, het kan allemaal met een 19-jarige. We zitten onder een dekentje, de poes tussen ons in, zij met haar voeten op mijn schoot. 'Diabetes time', noemt ze het, oftewel 'voeten masseren' en kletsen.
Om 11 uur lig ik in bed. De kat springt naast me. Mijn tijd, mauwt hij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten