Dag 337. Liefdesbaby

Ik heb iets tegen verkleinwoorden. Sterren krijgen altijd kindjes (of soms een liefdesbaby, alsof wij gewoon gepeupel kinderen maken omdat het moet), vrouwen op leeftijd hebben dinnetjes (waar is mijn buksje) en oudere schrijvers verhalen over kutjes, want dat impliceert jong en dat maakt hen dan weer viriel en krachtig. Of sneu, maar dat vinden wij vrouwen op leeftijd dan weer vooral.

Ooit bezocht ik samen met mijn toenmalige amant J mijn broer die met zijn prille gezin op vakantie was in de Belgische Ardennen. Ze waren neergestreken in een oud en krakend huis met mysterieuze luiken en gesloten deuren die nergens naartoe leidden, met een grote, verwilderde achtertuin en in de wijde omtrek geen enkel vertier te bekennen. Overdag trokken mijn vriend en ik op de racefiets door de heuvelachtige omgeving - toen deed ik nog van die dingen -, in de namiddag begon in de achtertuin het grote drinken en in de avond deden we spelletjes. Eén van die spelletjes was het opstellen van de lijst met verboden woorden. Snaaien, stond erop. Maar ook strontje, als in de oogaandoening, en krentenbaard, dat nog besmettelijker is dan de Britse corona. Liefdesbaby, nom nom en dinnetje moeten er nu op staan.

Tussendoor lagen we in de tuin te soezen, ik met mijn pasgeboren neefje op de jeugdige topless boezem. Mijn kinderen weigeren maar steeds te geloven dat de jaren zeventig en tachtig veel vrijer waren dan nu, maar het was zo en dat het zo was. Zojuist stuurde dit lieve mannetje mij een filmpje toe van zijn eigen kind dat op mijn oude slee van de heuvel afroetsjt. Ach, tijd, waar zijt gij gebleven. Had niemand me kunnen waarschuwen dat ik zuinig moest zijn op elke minuut?