Dag 340. In inkt

In het weekend wil ik eindeloos koffiedrinken en de boekenbijlage van de krant lezen. Ik houd bij welke boeken ik wil hebben, die later dan vaak heel teleurstellend blijken te zijn. Nu lees ik over Helen Macdonald, schrijver, dichter, natuuronderzoeker, historicus en ook nog eens in Cambridge afgestudeerd in Engels. 'Wat heb jij eigenlijk gedaan in je leven', vraagt mijn liefhebbende dochter als ik haar dit voorlees. 'Stil', zeg ik, 'en luister: elke avond verzamelen gierzwaluwen zich voor de laatste vlucht van de dag, de vesper flight. Vroeger dacht men dat ze omhoogvlogen om daar te slapen maar er is ontdekt dat ze naar een specifiek punt in de atmosfeer klimmen om daar het weer te voorspellen en te navigeren. Vervolgens bepalen ze aan de hand van de gemiddelde bevindingen wat te doen.' Ik kijk haar aan. 'Hoe romantisch', zeg ik.

'Hoe democratisch', zegt S. 'Trouwens, D gaat Groen Links stemmen.'
'Mooi', zeg ik. Het is ontroerend om te zien hoe eerstekeerstemmers nog menen dat het uitmaakt, denkt de oude cynicus op de bank. Het wordt toch de vader des vaderlands, de vader van de coronacrisis, las ik gisteren in dezelfde krant. Laten we leren van de natuur, roep ik vaak. 'Laten we voorbij de horizon kijken om te zien wat er op ons afkomt', zegt Helen. "De H van Havik", schrijf ik op mijn lijstje.

De Jongen belt aan. Hij laat een spoor van sneeuw achter in mijn pas gedweilde gang, wast braaf zijn handen in de keuken, glimlacht even verlegen naar mij en verdwijnt naar boven, het is Valentijn en de verwachtingen zijn hoog gespannen. 

Inmiddels ben ik bij de annonces aangekomen. "Mijn lief Begijntje, tussen je kerk en het pleintje", staat er. Geen afzender. Romantisch, zucht ik, en zoveel mooier dan de woorden die mannen mij in het verleden toefluisterden. Er gaat niets boven het geschreven woord. Op papier, in inkt, in boek, brief en in krant. Ik haal mijn schouders op en loop naar de keuken, tijd voor een derde kop koffie.