Dag 343. Private affaires

Om 9 uur loop ik het prikpunt binnen, ik moet bloed laten prikken voor mijn afspraak bij de cardioloog. Een aardige mevrouw tapt 7 vaten af en plakt me daarna weer dicht. 'Ik heb ook nog een potje urine', fluister ik, 'moet dat hier of bij de balie?' 'Nee, dat mag hier', zegt ze. 'Gelukkig, want dat is toch niet iets waar je graag mee loopt te wapperen.'

Moet 't vol of is een bodempje genoeg, had ik me die ochtend afgevraagd, terwijl ik intussen zo precies mogelijk in het kleine potje probeerde te mikken, wat geen sinecure is als vrouw. Het doet me denken aan het verhaal van een oude man die met een volle melkfles aan kwam zetten, maar toch, wanneer is iets teveel en wanneer te weinig. De vragen des levens.

Als ik weer buiten sta, gebaar ik naar mijn in de auto wachtende dochter dat ik nog even de walk of shame loop naar de brievenbus even verderop, met in mijn hand het herkenbare grijze zakje van het landelijke darmkankeronderzoek. Blijft raar om een beetje poep in een envelop te versturen. Het doet me denken aan het verhaal van mijn oudste broer die als jongetje een envelop met een hondendrol bij de buren in de brievenbus had gestopt. Een reuzegrap, vond ik, maar mijn moeder was minder blij en hij moest zijn excuus aanbieden. Met een chocoladereep, meen ik me te herinneren.

Pff, zeg ik, als ik weer achter het stuur zit. Alle gênante zaken zijn weer afgehandeld.