Om even voor 11, ik lag al in bed, stond S voor mijn neus. 'De dierenarts komt vannacht nog', zei ze, 'als we afscheid willen nemen moeten we nu komen.' Ik keek naar haar betraande gezicht. 'Ik kleed me aan', zei ik. Ik schoot in mijn kleren en zette mijn nachtbril op. 'We gaan', riep ik. 'Maar de avondklok', zei ze. 'Fuck de avondklok', riep ik. Door een verlaten dorp reden we naar de Kanaalweg. Met groot licht en beide handen krampachtig aan het stuur reed ik voorzichtig langs de donkere boerderijen, alert op het zwarte water rechts van me.
In de stal troffen we een vertrouwd beeld op een ongebruikelijk uur. Zijn zachte ogen staarden blind voor zich uit, de roodbruine vacht was nog langer en wolliger dan de vorige keer, zijn rug schonkig van ouderdom. Ze liep beheerst naar hem toe, in een uiterste poging de tranen tegen te houden die er massaal uit wilden. Toen kwam de veearts binnen. Hij hield zich discreet op de achtergrond tot R zei dat het tijd was. Zacht werd hij naar buiten geleid, naar de bak, hij struikelde over de drempel, maar liet zich rustig meevoeren.
'Wil je er echt bij blijven', vroeg ik nogmaals. Maar dat wou ze. Tien jaar lief en leed, oefenen, buitenritten, knuffelen, wedstrijden, en tientallen prijzen, daar loop je niet van weg. Pas na drie injecties viel hij om, hij verzette zich tot het laatste moment. 'De ouwe dibbus', zei ik, en sloeg een arm om de schokkende schouders van mijn dochter heen. De arts luisterde en voelde.
'Het is gedaan', zei hij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten