Dag 352. De kus

Toen we terugkwamen van de vuilstort, was de postbode geweest. Er lagen 2 stempassen op de mat en een pakje dat met een snelle beweging voor mijn neus werd weggegrist. Ze ging op de bank zitten. 

'Mam, kom eens hier.' 

Ze tikte naast zich op het groene fluweel. 'Kom.' 

Ik ging zitten en keek haar aan. Als ze iets ernstigs wil zeggen, wordt ze altijd wat verlegen en zo zie ik haar niet vaak meer.

'Ik wil je graag zeggen dat ik het enorm waardeer (deftige woorden) dat je zo laat nog met me naar Milton ging toen hij werd afgemaakt (harde woorden) en eigenlijk dat je me altijd naar de paarden rijdt enzo (onhandige woorden). Het is een kleinigheidje (Hollandse woorden), maar eh ... heel erg bedankt en ik hou van je.'
Halverwege haar kleine speech liep er al een traan uit mijn rechterooghoek. Met de geboorte van het kind wordt behalve onzelfzuchtige liefde immers ook de seniliteit geboren. Wat had ik toch een wondermooie kinderen. Ze waren altijd zo lief voor me, ieder op zijn eigen manier. 

In het doosje zat een paar knalgele sokken met een afbeelding van De Kus van Klimt erop. 

'Vind je ze mooi', riep ze.
'Kind, ik vind ze prachtig.'
'Trek ze eens aan?' 

Ik trok er 1 aan. We keken goedkeurend naar de kleurige voet aan mijn verder zo spierwitte been.
'Maak een foto', zei ik. 'Ik heb sinds mijn 16e niet meer zulke vrolijke sokken gehad.'

's Avonds kwam ze even naast me zitten op mijn bed. Ze sloeg mijn nepbontjas om haar blote schouders waardoor ze er ineens uitzag als een veel te jong meisje uit het Leven. Ik ritste mijn laarzen los en er verscheen 1 zwarte voet en 1 knalgele. Ze lachte en wees. 'Ik voel me zeer modern', zei ik. De kat was inmiddels  tussen ons ingekropen, zacht spinnend en kopjes gevend.
'Hij vindt je lief', zei S.
'Hij zit gewoon snoepjes te bietsen', zei ik.
'Woeháá', riep ze honend uit. 'Oh mijn god, jij bent echt ouder dan de zon. Bietsen, wat is dat nou voor een ouderwets woord, echt zo'n literatuurwoord van heel vroeger.'

En we waren weer terug bij normaal.