Dag 353. Vasten

Het is vasten. Altijd een mooie aanleiding om naar binnen te kijken door je te onthouden van wereldse zaken. Maar dit jaar vergat ik Aswoensdag en ik vergat de vasten. Er zit nog maar weinig werelds elan in mijn leven. Een ritje naar de paarden, een ritje naar mijn kinderen, dat is het zo'n beetje. Ik zie niemand, ik praat met niemand, ik rook niet, drink met niemand en ik was al vegetariër. Vrienden zijn uit beeld en mijn broers zijn abstracte wezens met lange baarden geworden, die ik zelfs niet meer via beeldbellen zie.

Mijn variant van vasten bestond uit een jaarlijkse social media onthouding. Veertig dagen in de woestijn, terug naar de vorige eeuw. Ik sloot de tent tot Pasen en dat was louterend, echt waar, al was het alleen maar omdat je er zoveel tijd voor terugkreeg. Het is al stil genoeg, dacht ik nu, dus ik besloot een jaartje over te slaan. Genoeg tijd voor inkeer en bezinning immers, al bijna een jaar. Vanavond vroeg ik me af of ik daar wel goed aan had gedaan. Ik reageerde maar liefst 2x pissig op Facebook en echt, dat loont nooit.

Ik ben moe. Van corona, van de angst en boosheid die er heerst, van de angst en boosheid die ik voel. En van dit blog. Het kan nog. Geen Facebook tot Pasen. Geen verkiezingen, geen corona, geen gezeur en gedoe. Maar ook geen grappige filmpjes of foto's van mooie baby's, vogels en wandelingen, geen lieve berichtjes en geen cartoons, kunst en muziek, dat ook niet. Weet je wat, ik slaap er nog een nachtje over.