Dag 354. Koffie met Chopin

Nadat ik mijn ontbijt, een bakje granola met amandelmelk, heb weggewerkt, besluit ik maar meteen te gaan wandelen. 'Dan heb ik dat maar gehad', zo is het met mijn liefde voor bewegen gesteld. En dat terwijl ik toch in mijn leven veel heb gesport. Eenmaal weer thuis doe ik het zonnescherm uit en pak de kussens van de stoelen en de schommelbank uit de opbergkist. Ik maak koffie, pak de krant en ga zitten. Er volgt een tevreden ouwedameszucht, hè, hè, ik zit.

Maar .. (vuist naar het zwerk waar de Almachtige heerst) lang mag mijn genoegen niet duren, de buren zijn wakker! De muziek moet aan, het facetimen met verre familie start en tot overmaat van ramp besluit mijn wietlustige buurjongen mee te gaan zingen. Ik bedwing mezelf, sinds wanneer ben ik zo'n zeurderig oud wijf geworden, waren wij vroeger niet net zo, in mijn eigen gezin en in mijn ouderlijk gezin? Eh.. jazeker, alleen was er na enige tijd dan altijd een vader of moeder die riep of het wat zachter kon. 'Hoefden wij niet te proberen', zeggen mijn kindertjes dan ook regelmatig. Tokkies, mopper ik inwendig. Ik schuif luidruchtig met koffie en krant heen en weer, zucht betekenisvol, maar het wordt niet opgepakt. Wat dat betreft is het eerlijker om gewoon te roepen: zeg, Gerda, ken t wat minder?! Maar dat durf ik niet, ook al kom ik uit Amsterdam nieuw west. Dit zijn geen types om ruzie mee te krijgen.

Oog om oog, seint de Alomvertegenwoordigde vanuit het strakke blauw naar beneden. Ik open mijn Spotify en zoek naar een hitkraker uit de alle 13 goed lijst van Jetty van Jan, de Nocturne nr. 20 in C sharp van Freek Chopin. De klanken vormen een wonderlijke mix met de nederrap van de buren, maar het werkt: als mijn pianomuziekje stopt, gaat ook de muziek van de buren uit.

En de zomer moet nog komen, appt mijn dochter.