Vandaag maakte ik mijn eerste mini vlogje, zoiets wat we vroeger een filmpje noemden. Ik moest iets heel eenvoudigs inspreken, maar dat eenvoudige kon niet vanaf mijn papieren spiekbriefje, dat moest uit het hoofd. En ik mag dan op papier aardig wat praatjes hebben, dat verdwijnt 'life on air' als sneeuw in de Nederlandse februarizon. Het mocht maar 25 mb zijn dus poging 1 t/m 7 vervielen en hoe vaker je iets probeert, hoe erger het wordt. Bij nummer 10 vond ik het mooi geweest. Ik sloot de camera en stuurde het op. 'Dit is het', zei ik tegen de geadresseerde, 'meer krijg ik er niet uit.' Maar zij antwoordde lief dat t een leuke opname was en ik, de gek, ik geloofde haar.
Tot ik in bed lag. En mijn lenzen in het do9osje zaten. En ik het filmpje nog een laatste keer bekeek, maar nu van dichtbij, met een scherpe blik en oog voor elk detail, elke pixel, elke porie. Zodat ik goed kon zien hoe die 2 fijne lijntjes van uitgelopen lippenstift op en neer bewogen bij ieder woord, hoe ik mijn hoofd steeds moederlijk schuin hield waardoor het linkerdeel van mijn hals een eigen leven leek te leiden, hoe de zon van achteren door mijn paar blonde haartjes scheen en daarmee het hele haarlakeffect van die ochtend opvrat. En hoe ontzettend ik op mijn moeder was gaan lijken. Bijna alsof ze was nedergedaald uit het hiernamaals en bezit had genomen van mijn lichaam.
Ik was in shock. Voor mij geen carrière op het witte doek, u zult het met mijn praatjes moeten doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten