Het is een wreed programma en ik ben elke keer blij dat mijn M met haar mooie stemmetje daar niet staat. Ook nu vrees ik het onverbiddelijke oordeel van Anouk, maar Martijn laat haar niet aan het woord, misschien met opzet. Coach Jan vindt het mooi, zegt hij.
Met S kijk ik de hele week al Ginny en Georgia. Een zeer diverse serie, zoals dat heet, very inclusive, so to speak. Wat zit er eigenlijk niet in, vroegen we ons af.* Het gaat over een bi-raciaal eenoudergezin, met een zeer bont gezelschap eromheen. Een vriendinnetje is lesbisch, de ander heeft een eetstoornis, een vader is doof, een collega doet in zijn vrije tijd aan travestie, er is incest, trauma, zelfbeschadiging, ADHD, racisme natuurlijk, en niemand is zomaar onaardig, alles heeft een diepere laag. Tussen de vader van Ginny, een man van kleur die in alles de tegenpool is van het stereotype beeld van de zwarte man, en de blonde, beetje dellerige moeder hangt een broeierige spanning, maar ze is verloofd met een ander en er is nog een derde kaper op de kust. Allemaal even knap - al lijkt de verloofde wel erg op Mark Rutte -, maar de vader is haar pinguïn, zegt moeder. Hij kan niet vliegen en daarom komen ze steeds weer bij elkaar, de vader en de moeder, om vervolgens met een béng weer uit elkaar te gaan. 'Net als jij en pap', zegt mijn jongste. Ik slik even. 'Ik mag toch hopen van niet', zeg ik.
Maar de allerhotste is de jongen. S kwijlt en ik kwijl stiekem een klein beetje mee, voor zover dat in deze politiek übercorrecte tijden nog mag. Op moederlijke wijze, zeg ik u! Enfin, gaat het zien, met je dochter. Of je zoon.
* We zijn erachter, er zit geen fatshaming in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten