Dag 370. Littekens op mijn ziel

Het ouderschap. Het lijkt zo gemakkelijk als je jong en verliefd een kind maakt met de gedachte dat je het vele malen beter zult doen dan jouw eigen ouders. Bij mij liep dat al na 1 jaar spaak. Mijn zoon besloot met 10 maanden te gaan lopen. Toen het richting winter ging, deed ik nietsvermoedend de verwarming aan, zonder aan het kind te denken. Daar ging hij, met kromme beentjes en rappe tred de kamer door, en zocht toen even steun bij de verwarming in de keuken. Die ineens gloeiend heet was! Van schrik liet hij niet los, maar leunde er tegenaan, met zijn handjes en zijn voorhoofd. Even later reed ik half hysterisch en met zorgwekkend weinig benzine in de tank naar de eerste hulp. Zijn 1e hoofdverband was een feit.

Mijn zoon was me er eentje. Een half jaar later was hij aan het klooien met zijn slaapkamerraam, terwijl ik zijn kleertjes aan het vouwen was. Ga weg bij dat raam, riep ik, maar hij bleef het open en dicht schuiven. Na nog een paar keer trok ik hem er weg. Zijn piepkleine vingertje van 1 cm doorsnee bleef haken in het pookje en binnen een minuut was de vloer bedekt met bloed. Overal bloed. En ik, met mijn stomme kop, dacht dat het chocola was, want zijn mond zat vol met chocola. Een cocktail van tranen, gesmolten chocola en bloed. Toen ik eenmaal doorhad hoe het zat, wikkelde ik zijn kleine handje in een handdoek en rende met hem in mijn armen naar de huisarts, die gelukkig net binnenkwam. Hechting 1 was een feit.

Een jaar later, we waren net verhuisd naar het ambitieuze dorpje L, liep ik met de kinderwagen over straat. Mijn dochter M van 1 zat rechtop in haar kinderwagen, ervoor zat een stoeltje geklemd voor mijn zoon, die erg lui van aard was, net als zijn moeder. Die dag wilde hij lopen, maar midden op het zebrapad besloot hij stil te staan, er was iets niet naar zijn zin en daarvoor moest alles op pauzestand, ook het verkeer dat eraan kwam. Ik schoot in paniek, liet de kinderwagen los om de zoon van een wisse dood te redden en voor ik er erg in had klapte de kinderwagen door het onevenredige zwaartepunt achterover. Daar stond ik, in een vertraagd en mistig vacuüm, want zo voelt dat, tussen de zoon op de drukke weg en de baby die met haar achterhoofd richting stoep zeilde. Het eerste hematoom was een feit.

Ze leven nog, mijn kinderen, alle drie. En ik ben nooit uit de ouderlijke macht ontzet, raar maar waar. De echte incidenten kwamen pas later. De kwetsuren die ze gaandeweg in het leven opliepen, het verdriet waartegen je ze als moeder niet of niet genoeg kunt beschermen, dat is het ergst. Dan verlang je bijna terug naar die keer toen ik in de keuken stond te frituren en mijn 5-jarige dochter S naar de wc rende als Mega Mindy. Ze miste de deur, maar raakte de deurpost. De huid van haar voorhoofd spleet open als de zee voor Mozes. Haar eerste litteken was een feit.