Dag 371. Onze Geert

Je zou denken dat iedereen met deze Tweede Kamer verkiezingen als een dolle op Partij voor de Dieren of Groen Links was gaan stemmen, want zo'n pandemie, dat willen we niet nog eens en een beetje weldenkend persoon ziet in dat we dan anders met de aarde moeten omgaan om dat te voorkomen. Maar nee, mensen denken niet aan hoe we er over 10 jaar voor staan, of zelfs maar over een jaar. What the hell, volgende week vrijdag is al bijna niet te doen. Maar ach, zo'n democratie waar we de mond van vol hebben, wat betekent dat nu eigenlijk. Als een kabinet een afspiegeling is van ons stemgedrag, dat lijkt mij pas echt een democratie, ook al betekent dit dan dat de VVD samen met de PVV zou gaan regeren. Gelukkig heb ik er de ballen verstand van, want dat is misschien wel eerlijk, maar vast geen pretje.

Al was hij, Limburgse Geert, minder schreeuwerig dan anders, bijna moe, leek wel, omdat hij toch niet mee mag spelen met de grote mensen. Je zou hem bijna een knuffel geven. Je went namelijk aan je vijanden. 'Ach, hoor ons Geertje', zeggen we over 15 jaar vertederd, als hij nog steeds hoog geblondeerd roept dat de Marokkanen moeten ophoepelen. We hebben dan weer nieuwe vijanden, met andere afkortingen. Mark zal er ook nog steeds zitten, vermoed ik. Ouder en grijzer en nog steeds linkse(re) dingen roepend en rechtse zaakjes regelend. 'Ach, kijk ons Markje', zullen we zeggen, 'weer geen extra geld voor de zorg en de zwakkeren, maar nog steeds het land strak aan de teugel', in pandemie 3.

Ik ben een beetje droef, dat kan ik u zeggen, want het gaat er niet meer van komen, de kans om het anders te doen. De mens is te egoïstisch. Vrijdag willen we uit. En dat onze kinderen dat later ook willen, jammer dan.