Dag 377. Hallmark Day

Ik staar uit het raam van mijn werkkamer. Het is donker buiten, ik zie alleen het kille, witte licht van 3 straatlantaarns en het zwakke schijnsel dat uit een slaapkamer komt van die ene overbuurvrouw die nog wakker is. In mijn vensterbank staat een plantje. Het is zo goed als dood, maar ik kom er niet toe om het weg te gooien omdat er nog 1 groen blaadje uitsteekt. Dat plantje staat voor mijn huidige status quo, denk ik even in gezwollen retoriek. Verwaarloosd, verdord, uitgedroogd, verlaten. Ja, ja, daar draai ik mijn hand niet voor om. 

Gelukkig staat de fotolijst erachter en het potje ernaast ook voor mij, mijn kinderen hebben mij lief. Als ik weer eens aan het navelstaren ben, en wat moet je anders in deze tijd (zeker als het synchroniseren van je agenda met Outlook waar je al de hele avond mee bezig bent niet lukt), op zo'n moment pak ik het potje, draai het open en pak er een van de 30 briefjes uit die S er drie jaar terug instopte. Of ik draai me om naar mijn prikbord en kijk naar alle kaartjes, knuffels, tekeningen en briefjes die ik van ze kreeg. Niks zielig, niks arm, ik ben steenrijk. Het groene blaadje, dat telt.  

Zo, genoeg Hallmark vandaag. De dag was al treurig genoeg, met als dieptepunt de zoveelste shooting in de VS en Rutte en co. die ondanks de dreiging van een derde golf zijn bezweken voor de druk van burgemeesters en politie en de avondklok hebben versoepeld.
'Is de wereld gek geworden?!', riep S.
Ik wist dat al een tijdje, maar zij is pas 19. Gelukkig moesten we weer hartelijk lachen om Hugo's schoenen. De humor ligt op straat. Soms letterlijk.