Dag 378. Veertig minuten

Ik druk op de knop en zoef... daar gaat mijn portfolio, door cyberspace, naar mijn begeleider. Even blijf ik verbouwereerd zitten. Ik weet dat dit niet het einde is, er komt nog een assessment aan, maar ineens voel ik me leeg. Wat nu te doen in mijn vrije tijd? Ik heb genoeg ideeën, daar niet van, maar daar zit geen drang en dwang achter, dus natuurlijk wordt het uitslapen, Zweedse misdaadseries kijken, ommetjes maken en facetimen met de kinderen. Want zo gaat dat bij mij, zonder stok achter de deur doe ik niks. En niks doen vind ik helemaal niet leuk.

Ik loop naar beneden en trek mijn jas aan. Het is druk op straat. De lucht is strakblauw en de zon schijnt me blij en onbevangen tegemoet. Ik loop mijn loopje. Als de Singel achter me ligt, werp ik nog even een snelle blik op mijn zoons schuur, maar de deur is dicht, hij is er niet. Die ochtend wilde zijn motor niet starten. Of ik even kon komen met de startkabels. Tenminste, dat had hij willen vragen, maar ik stond onder de douche. Véértig Fúcking Minúten Láng, tierde hij toen ik eindelijk opnam. Toen ik 5 minuten later aan kwam rijden - ik ben een kampioen in snel aankleden -, was hij alweer afgedaald naar zijn gebruikelijke niveau van liefste zoon ter wereld en klopte ook mijn geïrriteerde hart weer normaal. Temperamentvolle familie, zeg maar, al is veertig minuten douchen natuurlijk uiterst discutabel voor een milieustrijder als ik.

's Middags belt hij nog even en voeren we bijna een uur lang een onzingesprek, want daar zijn we goed in, onzin praten met grappen die niemand begrijpt. Vooral als we even boos waren op elkaar. 
  
'Maar hij gaf haar een klap', zeg ik op een gegeven moment.
'Nou, nou, een klap?'
'Hoe noem jij dat dan?'
'Hij wuifde haar weg met enige agressie.'

Hij wuifde haar weg met enige agressie. 

Op een dag schrijf ik alles op.