Dag 379. Branden in de hel

Waar ben je goed in, vroeg iemand me laatst. Ik noemde een paar dingen op. Luisteren, grapjes maken, belastingaangiftes, roosjes maken van fimoklei, masseren, voorlezen met stemmetjes, knoflooksaus maken en poppetjes tekenen tijdens vergaderingen. Een aardig lijstje, vind ik zelf. Pas later bedacht ik me dat daar creepen bij hoort. Het komt uit het Engels (to creep, crept, gecrept) en heeft een brede betekenis, maar is in Facebooktaal zoiets als ziekelijk loeren op andermans social media tot je alle mysteries, alle leugens en alle poeha van je slachtoffer hebt ontrafeld.

Als een ware Miss Marple spring ik van vriend naar vijand, ontleed de likes, de commentaren, de foto's, swap naar LinkedIn en terug, bekijk Insta en Pinta, analyseer de vrienden, ontdek patronen. Ik ben beslist een carrière in het forensisch veld misgelopen.

Creepen doe ik alleen als iemand mij iets heeft aangedaan, als iemand mij onheus heeft bejegend of een loer gedraaid. Maar vooral, als iemand tegen me heeft gelogen. Want als ik ergens niet tegen kan, is het liegen. Zelf doe ik het graag, maar daar gaat het nu niet om. Er zijn er ook die creepen uit jaloezie. Of uit haat. Dat vind ik dan weer zonde van mijn tijd. Maar als je tegen me liegt, begin alvast maar te bidden, want ik kom er hoe dan ook achter, en dan zal je branden in de hel. 'Aha!', roep ik dan. 'Ik wist het!'

Ik ben er niet trots op.