Dag 380. Tijd

Het is kwart voor 12. Na een avondje gezellige tv met weer een fijne aflevering van Graham Norton, zit ik op de bank. Moe. Hoofdpijn. Stijve nek. Prikkend voorhoofd. 'Ga naar bed', zeg ik herhaaldelijk tegen mezelf, maar ik sta op en loop naar de ijskast. Hoopvol doe ik de deur open. Groente. Groente. Groente. Zucht. Dan maar een beetje perzikyoghurt, dat lijkt nog het meest op zondigen, tenslotte is het vrijdagavond. Als het schaaltje leeg is, doe ik de tv uit. Een prettige stilte daalt neer over mijn gespannen schouders. Wat doet een mens zich aan, zoveel lawaai, zoveel beelden. Zoveel taken, zoveel plichten, zoveel moeten. Ik heb de energie niet om op te schrijven wat er allemaal in mijn hoofd zit. Aan verdriet, boosheid, somberte en verveling, ik ben zelfs te moe om naar bed te gaan. En de tijd tikt door. Alsmaar door, als een metronoom, tik tak tik tak. Ik was pas nog 25. Gisteren nog.