Dag 383. Tijd-3

Om kwart over 8 stuurt ze me een snapchat. Locatie Soesterduinen, prachtige zonsondergang, zandgrond, heidevelden, picknick, vriendje, liefde. Ze lacht in de camera. 'Helemaal vergeten dat we voor negenen binnen moeten zijn', joelt ze. 'Mooi is dat', mopper ik. 'Die klok boeit me niet', app ik, 'maar ga daar vandaan, het wordt al donker.' Ze leest het niet meer.

Zorgen worden minder als er een vriendje is - als het een goed vriendje is tenminste -, maar de wereld is tegenwoordig ook met een jongen aan je zijde idioot genoeg, vooral in een donker bos. 'Loslaten', zucht ik. Los, los, los. Nog 3 minuten, dan is het negen uur. Hoor ik daar de schuurdeur? Nee, het is de buurvrouw die met de GFT bak kleppert. Ik zet mijn serie uit en zap naar de tv, zonder geluid. Dan is het negen uur precies. De vaatwasser wast, de afzuigkap zuigt. Tik, tik, tik. Eén, twee, drie over negen. Een reporter op de BBC vertelt verheugd in mutestand over happy monday, over theaters die in september weer van start mogen. 21:06, niets. Wees blij dat ze niet 's nachts over de Hof sliert, met dronken vrienden, een fiets die gestolen is, een fout vriendje. Met vechtpartijen, politie, drugs. Of dat ze alleen over straat fietst, haren wapperend in de wind, billen strak in haar lichtblauwe broek. Dat die buschauffeur haar niet ziet. Of een verwarde man op een brommer die haar wel ziet. Zzzzzzz, doet de afzuigkap. Zzzzzz. Elf minuten en 56 seconden over negen. De wereld valt stil.

Dan hoor ik de deur.
'Hóóóiii!'
'Hey', zeg ik, alsof ik opschrik uit mijn eigen wereld, alsof ik totaal niet aan haar dacht. Zoals ik bij al mijn kinderen deed en nog doe, al zijn ze 25, al zijn ze 28. Ze ploft op de bank.
'Ik heb zo hard gefietst, ik stink als een aap.'
Een half uur later hoor ik haar zingen op de overloop. "A coconut-nut is a giant nut and if you eat it too much you get very fat..."