Dag 392. Dé Prik

Een coronadagboek zou geen coronadagboek zijn als ik het niet af en toe over corona had. Ik beperk het tot een minimum omdat er al kenners genoeg zijn in deze kwestie, bijna meer dan Nederland inwoners rijk is, maar ik heb net als iedereen natuurlijk wel een mening en ik voel daar ook van alles bij. De mening houd ik voor me, hoeveel meningen kun je hebben en wat voegt die van mij dan nog toe. Maar ik voel angst, onzekerheid, wantrouwen, ongeduld en irritatie. Veel irritatie. 

Vanmiddag krijg ik mijn eerste vaccinatie.
Ik heb er een jaar naar uitgekeken maar het jubelgevoel is er dankzij de hele heisa rondom AstraZeneca wel een beetje vanaf. 'Ben je niet bang voor de bijwerkingen', vroeg mijn broer. 'Ja', zei ik, 'maar ik ben banger voor corona'. Ik probeer mijn gezond verstand de boventoon te laten voeren. Ik heb besloten het te doen en er verder niet meer over na te denken. Ik kijk bewust geen praatprogramma's, maar Bob de Bouwer en Vis TV, mijn favoriete zender. Ik luister alleen muziekradio, onderdruk vrienden op social media die elk wild filmpje met de laatste verschrikkelijkheden willen delen en ga straks gewoon naar de paarden, in de regen.

Geen paniekvoetbal, het is de dood of de gladiolen. Wordt vervolgd.