Dag 394. Britse allure

Elke dag, als het werk is gedaan, maak ik een ommetje. Op de terugweg doe ik dan altijd het boekenkastje even aan dat een straat verder aan een schuur hangt. De mevrouw - aan de boeken zie ik dat het een mevrouw is - leest fijne schrijvers en zowel S als ik zijn fervente afnemers. Vorige week nam ik de gebundelde columns mee van Jeremy Clarkson, de onbehouwen beer van TopGear, die inmiddels door de BBC ontslagen is vanwege dat gedrag. De columns dateren uit 2006, toen hij zijn vrouw van jaren her nog niet had verlaten vanwege de oh zo voorspelbare midlifecrisis. Aannames natuurlijk, want het is niet onwaarschijnlijk dat zij zijn grove en ouderwetse male chauvinist pig gedrag na al die jaren eindelijk zat was, de menopauzale laatste kans fantasie, want dat bestaat ook. Grof is hij, en dat is precies waarom dit boek mij onverwacht zoveel plezier geeft. Hij windt er geen doekjes om, hij heeft het hart op de tong, rechttoe, rechtaan. Dat hij daarmee weleens een uitglijer maakt, valt te verwachten. Je moet niet overgevoelig zijn, want hoe dan ook komt hij ook aan jouw deur kloppen. Met vegetariërs en nog erger, veganisten, heeft hij bijvoorbeeld niks. Eigenlijk heeft hij met niemand iets en dat verwoordt hij met zo'n kloeke vocabulaire, dat ik meerdere keren hardop lachte en zelfs een zin voorlas aan de kat.

Over onbehouwen gesproken, Prins Philip is dood en dat vind ik, hoewel geen verrassing, heel jammer. Ik vond hem leuk. Hij was een soort van Grieks, met Russische, Duitse en Britse roots, en daarmee ook naar goed adellijk gebruik een achterneef van zijn vrouw. Ach, nobility, ze zeggen dat je van inteelt zwak wordt, maar kijk toch eens, 99 en 10 maanden! Hij werd als jongeman nog net op tijd uit de naziklauwen van zijn tantes gered, maar helemaal kosher is hij nooit geworden. 'Wij zijn niet racistisch', zei William onlangs tegen de pers als reactie op de ordinaire soap die zijn broer de familie had ingesleept. Omdat de Britse royals me zo lief zijn, wil ik hem graag geloven.

Het is een uitstervend soort, deze boefjes met allure. Zo'n ouderwetse man, die vermomd als grap zegt wat hij wil, ook als het politiek incorrect is. Wij moeten het doen met Johan Derksen, toch net niet hetzelfde.