Dag 395. Zestig

Ik zit achter mijn bureau en lees de krant. Net als ik lees dat Baudelaire een nare moeder en een gemene stiefvader had, gaat de bel. Ah, de supermarktketen die groot is geworden in coronatijd en niet in de laatste plaats door mijn wekelijkse bijdrage. Ik geef de kat een liefhebbende schop richting huiskamer, sluit de tussendeur en open de buitendeur. ‘Wat heb jíj een blauwe ogen’, roep ik. Niet eerst ‘goedenavond’ of een bescheiden ‘hallo’, nee, meteen vol erin. De jongen is met stomheid geslagen. ‘Ik zit te lang binnen’, zeg ik ter zelfverdediging, maar nu wordt hij pas echt bang. ‘Heeft u nog iets retour’, vraagt hij. ‘Helemaal niets’, zeg ik. ‘Fijne avond’, roept hij, en zet het op een lopen. ‘Ai, ai’, zeg ik, als ik de deur weer op slot draai, ‘ai, ai, laat die jongens toch met rust’. 

Het is geen flirten wat ik doe. Ik was daar al nooit zo’n ster in en de enige reden dat het me tussen mijn 20e en 35e goed afging was omdat ik in die dagen flink dronk, dan durf je alles. Het is eerder een moederlijk gevoel dat me ertoe beweegt allerlei vleiends te zeggen tegen deze lieve, hardwerkende jonge mensen, want ik doe het ook bij meisjes. Die glimlachen en zeggen ‘Dank u’, maar de jongens deinzen achteruit en denken ME TOO! Het is een rol die ik me heb toebedeeld de laatste 2 jaar. Want zestig, dat doet wat met je. Niet alleen in de spiegel, maar in je brein. Zestig klinkt echt niet meer acceptabel. Voor niks niet. Met zestig mag je niet meer naar de club, behalve als je Patricia of Connie heet, dan is het divagedrag ter leering ende vermaeck. Met zestig mag je dus ook niet meer flirten, behalve met mannen van je eigen belachelijk oude leeftijd en dat wil je helemaal niet, want die mannen zijn lelijk, behalve mijn oudste broer, dat is zo’n type dat mooi oud wordt, net als Sean Connery, al zal hij in zijn zwembroek wel net zo eng zijn als meneer De Bie. Met zestig is het ineens niet erg meer om een beetje te dik te zijn, want niemand kijkt meer op die manier naar je. Met zestig is het niet meer erg om dood te gaan aan trombose, dus mogen ze rustig blijven oefenen op jouw oude lijf. Met zestig zijn je kinderen het huis uit en wil je geen man er meer in. Met zestig ben je al blij als je lekker vroeg naar bed mag of als er een nieuwe serie van the Crown uit is. Zestig, dan ben je pas echt oud, dacht ik over mijn oudere collega’s toen ik zelf nog 45 was. Dan moet je gaan nadenken over levensloopbestendig wonen, iets wat ik overigens weiger te doen, ik val nog liever van de trap en breek beide heupen en een knie, dan dat ik daarvoor plannen maak. 

Hoe dúrf je, vieze ouwe opa, dacht ik laatst, toen een man van naar ik schatte rond de vijfenzestig me lonkend toelachte. Toen liep ik langs de etalage van de drogist, keek opzij, en keerde op mijn schreden terug. ‘Meneer’, riep ik, ‘meneer, kom terug!’