Het is dag 396 van de coronacrisis. We zijn ruim een jaar verder en de samenleving sist als een snelkookpan. De rapen zijn gaar, men wil eruit, lang ontbeerde eerste levensbehoeften als een terrasje pakken laten zich niet langer onderdrukken. Maar de cijfers lopen op, de IC's stromen weer vol, en het vaccinatieprogramma stottert en steunt. Het schip is de haven nauwelijks uit of het kapseist al, terwijl de muitende bemanning naar elkaar wijst en elkaar beschuldigt van wanbeleid en leugens. En intussen staan de beste stuurlui aan wal. Terwijl door de zee het schip voorwaarts zwoegt, waarbij het kompas dan weer linksom en dan weer rechtsom draait, schreeuwen zij om brood en spelen. Het eten op de borden is al bijna koud, als de deur opengaat en S voor me staat. Ik zie meteen dat ze zich niet goed voelt. 'Ik was ineens zo misselijk, ik moest bijna kotsen, alles draaide, ik moest huilen', zegt ze, en begint weer te huilen. 'En ik had mijn prikspullen niet bij me, dus ik gokte maar dat het een hypo was en dronk een blikje cola. Maar op de fiets wist ik nauwelijks waar ik was, alles was wazig'. Ze gooit haar tas neer. 'Kutziekte, kutziekte.' Ik haal haar prikset. Ondanks de cola zit ze veel te laag. 'Kom, we gaan gauw eten', zeg ik.
Als we even later op de bank het journaal kijken, zij met haar hoofd in mijn schoot, zeg ik dat ik pissig ben. 'Ruim 8000 nieuwe besmettingen, dat betekent dat er steeds meer mensen rondlopen met COVID', zeg ik. 'En meer mensen betekent meer risico voor jou', zeg ik. 'En dat betekent dat ik je dat beetje ruimte dat je kreeg weer af moet nemen.' 'Alsof ik dat zelf niet kan bedenken', zegt ze knorrig.
Gelukkig is dan The Dictator op tv, met Sasha Baron Cohen. 'Dat hij daarmee wegkwam', roepen we uit. Daarna kijken we nog een stukje Modern Family en gaan we naar bed. Tomorrow is another day.
* Op de foto zie je hoe diabetes1/MODY1 eruitziet bij een simpel virus als Pfeiffer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten