Dag 397. Vespa Ciao

Op mijn digitaal pensioenoverzicht lees ik dat de pensioenleeftijd voor mij met 7 maanden is verlaagd naar 67 jaar. Dat betekent dat ik nog maar 5 jaar en 50 dagen mag werken. Wat een tegenvaller. Niet alleen omdat ik werken fijn vind en het me jong en wakker houdt, maar ook omdat op die dag mijn inkomen een flink eind naar beneden kukelt. Moet ik dan toch een levensloopbestendig plan maken? En hoe moet dat er dan uitzien?

Het liefst wil ik verhuizen naar Frankrijk of Denemarken, maar als dat niet gaat, dan wil ik hier blijven. In dit suffe dorpje (L, ja), in mijn eigen veel te dure huis, naast mijn eigen lieve buren. Graag ook met mijn kinderen in de buurt, maar ik weet dat dit wel erg veel gevraagd is en dat doe ik dan ook niet.

Potverdomme, 5 jaar nog maar, eigenlijk moet ik dat hele Social Work traject in zee smijten en Italiaans gaan leren. Mi piace, mi amore! Ik lijk wel gek. Of een scootertje kopen en daar een wereldreis mee maken door Drenthe en Groningen, want die pandemie die duurt nog wel even. Ik kan er ook mee door de IJ-tunnel crossen, zoals mijn ex onlangs deed. Mijn ex, die toen hij nog jong en stoer was op motoren van minimaal 600 cc over snelwegen en door tunnels scheurde en daardoor in de veronderstelling verkeerde dat dit met een Vespaatje ook wel mocht. En dan lachen ze mij uit omdat ik in vroeger jaren bijna gearresteerd werd toen ik aan het spookrijden was op de oprit van paleis Soestdijk. Of die bloembak midden op straat niet zag in mijn nachtelijke tocht naar huis met 2 kinders achterin. Wat jammer toch, zo'n scheiding, want dat mis ik denk ik nog het meest, het gemoedelijk ridiculiseren van de echtelijke wederhelft. Het samen een beetje sukkelig en belachelijk worden terwijl de jaren klimmen en het pensioen nadert. Enfin, ik hoef in ieder geval niet de torenhoge boete op te hoesten die er ongetwijfeld geflitst is toen hij voorbij pruttelde. Dat geld moet naar mijn beleggingsfonds voor later. Dat ik niet heb.