Dag 398. Een kopje thee

Als de laatste dag van mijn corona avontuur aanbreekt, of dit nu komt omdat het monster verslagen is of omdat het einde der tijden nabij is, dan stop ik de hele bundel verhaaltjes vacuüm verpakt diep in de grond, in de hoop dat de mutanten van wat eens de mensheid was het over honderd jaar zullen vinden. Als ze onze hiërogliefen kunnen ontcijferen, kunnen ze lezen hoe weinig enerverend mijn dagen waren en zullen ze zich verbaasd afvragen wat die groene sprietjes in de tuin waren en wat die verhalen over spinnen, vogeltjes en katten betekenen. En waar was toch dat fameuze dorpje L waar ik het steeds over heb? Ik zal er een mondmasker bij doen en een foto van Hugo, misschien een lege flacon Astrazeneca, om de verwarring compleet te maken. Ze zullen er een film over maken: Corona Park of Astra World. En iedereen zal griezelen. Te bizar om waar te zijn, zullen ze lachen, terwijl ze zich door hun donkere, ondergrondse gangenstelsel naar hun grotwoningen begeven.

U ziet, ik slaap slecht. Ik moet geen actualiteitenprogramma's kijken 's avonds laat en al helemaal geen facebookcommentaren lezen. Ik moet een beetje mediteren, iets wat ik in heel mijn leven nog niet 1 keer gedaan heb. Ik moet James Herriot kijken op BBC, Colette lezen, heel langzaam, en elke dag een stukje. Voor het slapen gaan moet ik Earl Grey drinken uit een elegant kopje, terwijl ik het laatste stukje van de zaterdagpuzzel oplos. Dan, als ik naar boven ga, nadat ik de fietsen in de schuur heb gezet en zorgvuldig heb afgesloten, zal ik eerst mijn elektrische deken aanzetten, zodat mijn bed lekker warm is als ik mijn tanden heb gepoetst. Kom kat, zal ik zeggen. Het is bedtijd.