Dag 399. Krakow

In maart 2018 ging S met een deel van haar klas in een bus naar Krakow in Polen.  Internationalisering heette het en je kon kiezen uit schilderkunst in Zuid-Frankrijk, architectuur in Andalusië, cultuur in Toscane of de vernietigingskampen in Polen. Het was niet haar eerste keus, dat ligt voor de hand, maar je moest 3 keuzes aangeven, zonder volgorde van belangrijkheid. Eerst deden ze Berlijn aan. 'De mooiste stad ter wereld', riep mijn dochter met het enthousiasme van een 17-jarige, want in Parijs en Barcelona was ze te jong geweest om het zich nog te kunnen herinneren. Daarna reden ze door naar Polen. Een land van armoede, veel en vet vlees, goedkope alcohol en de sporen van een gruwelijk verleden.

Ik zat thuis. Ze was niet eerder alleen over de grens geweest, ook niet met haar vader, maar ik had er het volste vertrouwen in dat de mentor de groep strak in de gaten zou houden en dat ze alles in groepsverband en met de bus zouden doen. Ha ha. Wishful thinking. Of de zelfbezweringen van een bange moeder op de bank. Want als ik ook maar even doordacht zou ik de verhalen van mijn oudste dochter en haar schoolreisjes weer voor me zien. De vechtpartijen in Londen, met messen en ander wapentuig, en zij er middenin, geen begeleider te zien. De opdringerige bedelaars en oplichters in Parijs, geen begeleider te zien. Dat deed ik dus maar niet. Ik vertrouwde op de snapchats die ze me met enige regelmaat stuurde. Mooie gebouwen, vegetarische maaltijden (geen sinecure in Polen), een fietstocht door de stad (met de mentor voorop), er was niks aan de hand. Tot ze 's avonds een foto stuurde van 2 paar voeten in de tram, die van haar en haar vriendin. Twee paar voeten? In een tram? In Krakow? Om half 10 's avonds?! Waar was de mentor? Waar was de groep, de bus, de herdershond, de maze spray? Ik appte hysterisch terug. Of ze helemaal belazerd waren?! Toen ik antwoord kreeg waren ze alweer in het hotel. En had ik er 30 grijze haren bij.

Toen ze thuiskwam kreeg ik een magneetje voor op de koelkast, want die verzamelen we uit verre landen. 'Het was een deprimerende reis', zei ze, 'maar ze zouden die verplicht moeten stellen voor alle scholieren'. 

En zo is het. Zonder de tram dan.