Van veel dingen weet je pas achteraf dat het de laatste keer was. De laatste keer dat we kusten, de laatste keer dat je je armen om me heen sloeg, de laatste keer dat we met elkaar vreeën, de laatste keer dat je me bij mijn bijnaam noemde. Ik kan ze precies benoemen, met datum, tijd en wat je zei, hoe je rook, hoe je voelde. En wat erna kwam. Het verdriet. De haat. Het onbegrip. Wrok, rancune. De pogingen om opnieuw te beginnen, om opnieuw iemand toe te laten. De teleurstellingen, de mislukkingen. Je vindt wel iemand, zegt iedereen. Het leven gaat door. Wanneer ga je weer daten? Hoe is het met de liefde? Tot er een dag komt dat je weet dat je niet meer wil. Dat alles wat nu nog komt alleen maar minder is. Dat de liefde die was niet meer is. En dat het goed is zo.
De muren zijn nu oud roze geverfd en de kamer lijkt groter, rustiger. 'Die boeken moet je ordenen', zegt S. 'Ben je die nou echt allemaal tegelijk aan het lezen?' Dat ben ik niet en ik beloof haar dat ik ze zal opruimen. 'Ik wil rood fluwelen gordijnen', zeg ik. Want die sombere, donkergrijze gordijnen, die moeten ook maar eens weg, die horen hier niet bij.
De muren zijn nu oud roze geverfd en de kamer lijkt groter, rustiger. 'Die boeken moet je ordenen', zegt S. 'Ben je die nou echt allemaal tegelijk aan het lezen?' Dat ben ik niet en ik beloof haar dat ik ze zal opruimen. 'Ik wil rood fluwelen gordijnen', zeg ik. Want die sombere, donkergrijze gordijnen, die moeten ook maar eens weg, die horen hier niet bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten