Dag 411. Design

'Coronapááákje', roept S als de bel gaat. Ze staat net tussen 2 bh's in dus sta ik op en klos naar beneden. Eigenlijk is onze pakjesbezorger mijn personal trainer, denk ik, als ik de deur openruk. Hij geeft me een grote doos waarop pontificaal het Hilfiger logo prijkt. Altijd als hij zoiets voor me heeft heb ik de neiging erbij te zeggen dat het voor mijn dochter is, een diepgeworteld calvinistisch trekje dat ik van mijn moeder heb geërfd. En het is waar, ik ben een armoedige sloeber maar mijn jongste dochter is wat je noemt een high maintenance chick, met veel merkkleding, dure tassen en zoveel fancy shoes dat Maxima Z er bleekjes bij afsteekt.

Toch lijkt het of er het laatste halfjaar wat aan het verschuiven is. Eerst is daar het simpele feit dat ze sinds haar eindexamen en de eropvolgende lockdown niet meer met de Bergmensen omgaat. Hiermee bedoel ik niet Mountainpeople, zoals wij in de familie van Jan de inteeltfamilies in achterafgebieden van vreemde landen noemen (en zij ons), maar die van de Bárg, de rijkste buurt van provinciestadje A, waar haar witte en ambitieuze school staat. Dezelfde school die ik vroeger incidenteel bezocht en die toen nog een links zooitje ongeregeld was. In de tussenliggende jaren hebben ze de MAVO gedumpt, het woord scholengemeenschap gewijzigd in lyceum en zie daar, een balletjesschool was geboren, met gangen en aula's vol gladde jongens met Baudetlokjes, Canada Goose jassen en Alexander McQueen schoenen en langbenige hockeymeiden met een rommelige blonde knot boven op het verveelde hoofd, scheuren in de loeistrakke jeans, horloges van Wellington en tassen van Valentino waar hooguit drie schoolboeken in passen. Ik heb het allemaal mogen aanschouwen. En betalen, want je wil niet dat je kind een buitenbeentje wordt. Nu weet u ook waarom ik geen opties en aandelen of simpelweg wat spaargeld heb, want met de andere twee deed ik dit ook al. Gelijke kansen heb je namelijk niet, die moet je krijgen, en dat was voor mijn 'licht getinte' kinderen zonder meteen te overdrijven en racisme te roepen toch net even dat streepje moeilijker. Ten tweede... bent u er nog bij? ... is daar nu de jongen. Wars van merkgedoe, 1 jas voor in de winter, 1 paar gympen (gewoon van Nike), bescheiden, normaal. Wel met lokje, maar ik weet wat zijn ouders stemmen en nee, niet dat.

Een uur na het eten staat ze voor me. Zwarte jumpsuit, de haren in een onstuimige wolk van bi-raciale genen, torenhoog gehakt met de nieuwe Hilfiger schoenen en een bijpassende tas - want die had ze al -, Karl Lagerfelt ketting, Hollister jas, geurend naar JP Gaultier.
'Heb je aandelen?', vraag ik. De grap wordt niet gewaardeerd. 
'Mijn haar pluist links meer dan rechts', zegt ze geërgerd.
'Zal ik je brengen?'
Als we in de auto naar de jongen koersen kijkt ze opzij en zegt: 'je weet dat dit je moederdagcredits oplevert, hè?'