Dag 412. Vooruit dan maar weer

Voor het eerst in mijn volwassen leven twijfelde ik vanochtend of ik de moeite zou nemen de schuur in te gaan, de trap eruit te slepen, en de vlag te hijsen ter ere van onze Koning, hoera, hoera. Mijn liefde voor de monarchie als instituut ligt in de verbindende, troostende, traditionele en glamoureuze aspecten ervan, en dat dit geld kost, zal me boeien. Een Koning heeft geen politieke functie, hij kan niet worden gekozen, hij hoeft geen campagne te voeren vol leugens en beloften. Hij hoedt over zijn volk, hij is onze vader die op aarde en niet in de hemelen zijt. En dat is nu precies wat ik het laatste jaar gemist heb. We zagen Rutte, de Jonge en Irma, we zagen Jaap, Diederik en Famke. Maar waar was de Koning? In Griekenland? In zijn paleis met zijn belastingvrije kunstschatten? In Canada wellicht? Als je het vergelijkt met de Britten, steken wij daar magertjes bij af. Prins Willem en Maxima zaten toch vooral binnen, terwijl Charles, Camilla, William en Kate zich van hun beste kant lieten zien en er ter vermaak hier en daar zelfs nog wat smeuïge schandalen in loodsten, want het volk wil brood en spelen en dat is nu eenmaal als vanouds de taak van de high and mighty. Nu is het daar aan de andere kant van de plas een echt beroep om prins slash duke te zijn in de 1e lijn. Je werkt voor the Crown, met een salaris, secundaire benefits, kleedgeld en verlofdagen. En Wim-Lex moet het grotendeels alleen opknappen. De meiden zijn te jong, de broers hebben eigen carrières. Maar toch. Er is een pandemie. Er is heisa en gedoe, het land ligt op zijn gat, waar is de Koning, denk ik. Juist nu, Majesteit, juist nu. Trek je mooie blauwe pak aan van Suits Supply, hijs vrouw en dochters in Belgische ontwerpers van jute en plooitjes, en laat je gezicht zien.

Mijn geloof in het Koningshuis, de regering, in de mensheid zelfs, is het afgelopen jaar gedaald naar een absoluut nulpunt. De samenleving is verdeeld in schreeuwers en zwijgers, in strijders en volgers, in goedgelovigen en argwanenden, in reli-antivaxxers, alto-antivaxxers, angst-antivaxxers, twijfel-vaxxers en hoera-vaxxers. Nederland zal nooit meer hetzelfde zijn, klaagden mijn nicht en ik gisteren tegen elkaar, als 2 oude dames op een bankje. Of zoals zij het zei: 'ik zal straks nooit meer kunnen daten zonder eerst de cruciale vraag te stellen: Was jij fout tijdens corona?'

De vlag wappert inmiddels weer fier in zon en wind. Het is een prachtige dag. Van harte, Majesteit.