Dag 425. Sportschoolgesprek

Vlak voor corona kwam ik in de sportschool mijn ex-schoonzusje tegen. Ten tijde van de relatie met de betreffende ex was ik niet erg dik met haar, eerlijk gezegd vond ik haar de kilste van het hele stel, en het waren er nogal wat. Met dat soort aannames zit je vaak fout. Mijn moeders beste vriendin kwam niet op haar begrafenis, maar de buurvrouw aan wie ze zich vaak ergerde vanwege het snobisme dat ze tentoonspreidde legde nog jarenlang bloemen bij haar graf. Zo ging het ook met deze schoonzus. Na de scheiding kreeg ik nog vele lieve kaartjes op mijn verjaardag, toen mijn moeder stierf en als ik weer eens verhuisde. 

Midden tussen de hijgende en steunende spierbundels voerden we plots een diepgaand gesprek. Ik sprak mijn spijt uit, dat ik er zo'n warboel van had gemaakt in die jaren en dat ik hem nooit had mogen verlaten, maar dat ik flink gestraft was. Want dat vond ik. 'Dan had je deze heerlijke kinderen niet gehad', zei ze met een hoofdknik naar mijn jongste die in een loeistrak fitnesscondoom op de loopband de aandacht van het pubergespuis opeiste. Ik knikte schuldbewust, want dat was natuurlijk zo, de ex was kinderloos en ik was rijk gezegend met spruit. 'Zijn vrouw is heus heel aardig', zei ze toen, 'maar niet warm, zoals jij.'

Dat zijn van die uitspraken die je bijblijven. Zoals ooit een psycholoog mijn leven niet totaal mislukt noemde, maar 'kleurrijk'. Sindsdien ben ik warm en kleurrijk. Dat klinkt toch een stuk beter dan impulsief, promiscue en destructief. Warm! Ben ik. Kleurrijk! Doe dat maar eens na, jullie saaie en verstandige doorsnee luitjes!