Dag 427. Stomme knol

Die stomme knol laat zich weer eens niet pakken, wat we ook doen. Dus als S er eenmaal opzit zijn we dik een half uur verder en mis ik mijn wandeldate met M. Eenmaal thuis voel ik me moe, met branderige ogen en een somber gemoed. 'Ik ga even liggen', zeg ik, en dat even wordt al gauw de rest van de middag. Ik denk na. Soms moet dat. Er moeten dingen veranderen, dat vind ik al een tijdje. Er zitten patronen in mijn leven die ik er niet in wil. Al heel lang niet. Het moet anders. Maar hoe dan?

De pandemie begint zijn tol te eisen, merk ik, zelfs bij mij, notoire kluizenaar. Het is niet dat ik snak naar terrasjes of festivals, dat deed ik daarvoor ook al niet, het is meer het uitzichtloze van het bestaan. Een jaar zonder toekomst, zonder planning of vooruitgang, zo hoort het leven niet te zijn. Je kunt het vergelijken met de ouderdom, je kring wordt steeds kleiner, je zit daar maar, met niets anders in het vooruitzicht dan het onvermijdelijke.

'Maar er gloort hoop aan de horizon', zeggen positieve mensen. Dan zie ik op het journaal de rookpluimen van Israël, lees ik dat een zwaan is doodgegooid met bakstenen omdat ze haar nest verdedigde, zie de racistische tweets over Sylvana en bekijk met verbijstering de enorme opgespoten lippen van het jonge meisje waar André H nu weer mee gaat samenwonen/trouwen/baby's maken. De wereld is verloren.

Nu begrijp ik ook waarom mensen het nodig hebben om op zo'n terras te zitten of om naar het theater of concertzaal te gaan, om een bandje te zien optreden, naar de aapjes te kijken in de dierentuin, de hoeren te bezoeken. Om de balans terug te brengen. Die luchtige, fijne dingen die je nodig hebt om deze klotewereld aan te kunnen.