Dag 430. Single of niet, zegt u het maar

Omdat ik heb gezworen het niet meer over mijn ex te hebben, en ik toch wát moet met mijn tijd, ga ik het eens over al die andere exen in de wereld hebben. Ik verbaas me er namelijk elke keer over dat sommige mensen liever om het even wie als partner hebben dan alleen te moeten zijn. 

Scheiden na 100 jaar huwelijk, als je al een tikkie 'over the hill' bent, lijkt misschien een goed idee, maar is dat zelden, tenzij je elkaar naar het leven staat of er andere buitenissige, gewelddadige en psychiatrische dingen spelen. Je vergroeit met elkaar, als de wingerd om een oud, scheefgezakt hek. Daar zit iets moois in, het is de natuurlijke loop van het leven, van passie naar vriendschap, van jong en mooi naar vervallen en gekreukt. Elkaar door en door kennen, tot je zelfs de ergernis voorbij bent. Maar nee, er moet gescheden worden. Want het leven moet geleefd worden, elke minuut benut, eeuwig 34 zijn, dat willen we. En wat je dan ziet is het volgende: het posthuwelijk tegen elkaar opbieden in partners. Eén van de twee had meestal al een nieuwe - want zo'n breuk komt niet uit de lucht vallen -, dus moet de ander ook een nieuwe. Gelukkig is daar Tinder. Na een enthousiaste start gaat die nieuwe relatie ook weer uit, want ja, zo'n 50-jarige heeft niet alleen zelf een hele trits aan hardnekkige gewoontes, de nieuwe brengt ook zijn of haar plan mee waar niet aan getornd mag worden. Niet getreurd. Want daar is Bumble. En wederom komt er een nieuwe. Met nieuwe etentjes en nieuwe terrasjes, waarvan de trotse foto's en hartstochtelijke emojis ons het bewijs moeten leveren. Halleluja is het, en rozengeur en maneschijn. Tot ... enfin. Intussen wordt er door de burgerlijke achterblijvers, zij die nog wel bij elkaar zijn en zeker 2x per week denken dit keer echt weg te gaan bij die lul of trut, lustig geroddeld en gelachen. Smalend gelachen. 'Heb je t gezien, ze heeft weer een nieuwe knakker, en hij dan, ze worden elke dag jonger.'

Ga toch weer naar elkaar terug, denk ik wel eens, wat was er nou evengoed aan de hand? Dus hij lag hele avonden op de bank, dus zij was een beetje vet geworden, dus het seksleven lag op zijn gat en hij had het een keer met de buurvrouw gedaan. So what, ben je nu gelukkig? Dat gehol en gevlieg voor die nieuwe, die uitsloverij, word je nooit moe? Jullie hebben kinderen samen, straks kleinkinderen, schei toch uit met die zoektocht naar jaren die niet meer terugkomen. Maar er is geen terug. Men is gekrenkt, no can do.

Probeer het dan eens in je eentje te rooien. Zomaar een tip. Niemand die je vertelt wat je moet doen, wat je moet vinden, voor wie je je buik moet inhouden of je bed verschonen. Hoe heerlijk is het om alleen te zijn, zonder gezeur aan je kop, met alleen je boeken, je films, je geheime genoegens en je kwalijke gewoontes.

Enfin, ik ben de norm niet, gelukkig maar voor al die scharrelaars die als de dood zijn om in het weekend alleen voor de buis te zitten. Ik ben al 6 jaar gans alleen, relationeel gezien althans, want leeg is mijn huis nooit geweest, laat staan mijn hart. Ik zweer op het graf van Elvis: het is niet erg om geen relatie te hebben.

PS: dit manifest gaat met nadruk niet over mijn ex, die leeft al jaren samen met één en dezelfde vrouw en zoals Ross uit Friends zou zeggen: "Fíne by me!" (om zich vervolgens te bezatten).