Dag 432. Lawaaipapagaai

Vanmiddag was ik voor het eerst sinds februari 2020 weer eens in de Kringloop, ik had boeken nodig. Met een leuk stapeltje kwam ik thuis (voor 2 euro per stuk kun je nog eens wat proberen), en ik verheugde me op een rustig avondje leesplezier.

Ik bleef hangen voor de buis. Een opmerkelijk interview met Koningin Maxima, werd er omgeroepen. Dat viel uiteindelijk tegen. Mijn leuke Matthijs (dat mag ook eens gezegd) probeerde haar met man en macht een emotionele reactie te ontlokken, maar op één kleine straf geregisseerde traan na, hield ze zich goed. Het was lief, beheerst en saai, maar gelukkig wel beschaafd. 

Toen was Dionne aan de beurt. Ze volgde de voetsporen van de jonge Maxima van New York naar Brussel en het ene gesprek was nog onbenulliger dan het andere. Wat er interessant is aan dweperige verhalen van oud-collega's en hospita's, zegt u het maar. Dionne is een charmante vrouw en ik zou er een van mijn tenen voor over hebben om er zo uit te mogen zien, maar als iemand een mooi voorzetje geeft en je reageert daarop met 'Oh, echt?', dan moet je haast wel geloven dat ze ergens met iemand (anders dan HT) heeft gevoosd, maar shoot me if I'm wrong.

Na dit verheffende programma vol ouwe koeien en koninklijke blunders, volgde de zoveelste voorbeschouwing over het aanstaande Songfestival. Is het erg als ik volgende week niet kijk? Ik kijk er beslist niet op neer, hoe kan dat ook, als ik zelf André R op de Vrijthof aanbeveel en openlijk fan ben van Danny V. 'Agge mar leut et' zeg ik dan. Het is heus niet al Puccini en Chopin wat de klok slaat in Huize Jan. Ik hou zelfs van country, dáár, ik heb het gezegd! Maar ik heb in het verleden zo vaak gekeken dat ik nu doof ben aan mijn linkeroor. Om mijn rechteroor te behoeden voor verder ongemak, besloot ik om 2019 over te slaan, maar dan echt. 'Het festival der buitenissige toonladders gaat weer los', appte vriend P de bewuste avond nog, terwijl ik net in een krimi op NPO Plus zat. Even dacht ik dat hij de incrowd van Helmond bedoelde, want daar woont hij, maar hij keek met 1 oog (zijn goede) naar het jaarlijkse krijsfestival, zoals ik het op mijn beurt formuleerde. Duncan kende ik niet, maar toen ik rond middernacht bij mijn buren ineens een keihard geschreeuw hoorde, wist ik dat hij gewonnen had.