Dag 435. Arme Howard H

Als ik terugkijk op het achterliggende jaar zie ik vooral dat het bergafwaarts gaat. Met de maatschappij, de politiek, de wereldvrede, de kloof tussen arm en rijk, de tolerantie, en met mij. In het begin ondernam ik van alles om mezelf in conditie te houden. Workouts, wandelen, stappen tellen, groente en fruit tjappen. Ook stond ik nog wel eens op, ik nam pauzes om te ontspannen en met armen heen en weer te zwiepen en er 50 squats doorheen te jassen. Ik ging op tijd naar bed en werd op tijd wakker. Maar de laatste tijd zakt mijn motivatie als een gelatinepudding in elkaar, niet alleen wat betreft werk, huishouden en gezond voer, maar ook om te bewegen. Er zijn dagen dat ik 243 stappen zet. Van hier naar de keuken en terug. Af en toe heb ik een opleving. Een interessante casus met veel actie en crisis, een familiebijeenkomst, een bezoek aan collega's op kantoor. Maar verder is het huilen met de pet op, zou mijn moeder zaliger zeggen. Kwaaltjes stapelen zich op, nachtmerries nemen toe, net als nachtelijk wakker liggen en piekeren. Ook de lust om te bloggen is er niet meer, alleen mijn dwangneurose houdt me nog overeind.

Het ergste is, ik weet hoe ik dit alles kan doorbreken. Vroeg naar bed (zonder telefoon), weinig koolhydraten eten, elke dag een eind wandelen, geen TV kijken, geen social media, ook niet Mowgli's succesvolle account (hij lijkt verdomme Kim K wel met zijn 2300 volgers) en nee, zelfs geen TikTok, al word ik daar heel vrolijk van.

Ik las vandaag het vrijdagstukje van mijn broer de medeblogger. Hij heeft zijn dagen strak en coronaproof ingericht. Hij schrijft in de ochtend, dan een wandelingetje, wat vogeltjes kijken, gevolgd door een middagdutje met de katten, wat koken, en na een avondje publieke tv en wat Dickens weer op tijd naar bed. Hoe heerlijk klinkt dat alles, alleen werkt dit bij mij niet. Als ik met pensioen moet, over 5 jaar, dan zal ik volledig instorten, corona of niet. Ik zal hele dagen in bed liggen met boeken en Netflix. Ik zal de buitenwereld de buitenwereld laten, met alle ellende die ze biedt. Ik zal niet meer zien wie er wie bombardeert in het Heilige land; lawines, explosies, tsunamies, aardbevingen en overstromingen zullen aan mij voorbijgaan, net als alle wildwest achtervolgingen, plofkraken, peuterbeschietingen en containerbabies in mijn geboortedorp A, ik zal het allemaal missen, want ik zal alleen nog maar roddelrubrieken lezen en Pinterestfoto's van mislukte plastische chirurgie in Hollywood bekijken, daar tussen mijn veilige maar vuige lakens. Ik zal alleen nog opstaan om in de keuken op zoek te gaan naar donuts of stroopwafels en een incidenteel wijntje. Ik zal alles wat ik denk nodig te hebben bestellen bij Ali E en de Tesla-man. 'Doe even open', zal ik naar de kat roepen, als de postbode mijn overbodige onzin komt bezorgen, maar die zal me met arrogante celebrityblik aankijken en verder gaan met zijn zoveelste wasaanval. Ik zal het lui en vadsig als ik ben bij de buren laten bezorgen en wachten tot ik puf genoeg heb om het op te halen. Niemand, behalve mijn kinderen, zal nog weten of ik leef, omdat ik dan de telefoon helemaal nooit meer zal opnemen.

Ik zal de nooit ontdekte, geheime halfzuster zijn van Howard Hughes, maar zonder de miljoenen.