Ik had grote plannen voor dit feest. Ik zou vreselijk afvallen en er als een slanke den heen gaan. Met een Mán. Dat was mijn plan. Ik begon vol ijver aan mijn vertrouwde regime van matig en gezond, maar er gebeurde niets.
'Voor Miss Rona kwam is het me ook gelukt', riep ik verbolgen tegen kind en weegschaal. 'Waarom nu dan niet?!'
'Misschien omdat je toen nog bewoog?', zei S, vlak voor ze de deur achter zich dicht trok.
Ik hoorde haar kakelende lach wegsterven terwijl ze op haar fiets richting vriendje reed.
Ook met de Mán wilde het niet vlotten. 'Allemaal kliekjes', zei ik tegen een jongere vriendin die er nog vertrouwen in had, 'net als ik'.
Ik belde mijn oudste dochter. 'Zin in een feest?'
'Is de Paus katholiek?', was haar wedervraag.
Er hing een uitgelaten sfeer. Geen cool gedrag, geen verveelde attitude, op een paar jonge meiden na met strategisch geplaatste gaten in hun jurk en lang, dik haar. Mijn zorgvuldig geföhnde piekjes waren na een uur drijfnat, ik had in tijden niet zo lang achtereen gedanst. Verdomme, ik leek wel 20! Nou ja, toch zeker 55. Het kussen, aanraken en in elkaars oor schreeuwen was gewoon weer terug, alsof er niets gebeurd was. Op de wc was geen zeep, in de gang geen ontsmettende spray, geen pijlen, niets. Net als vroeger. Zo tegen twaalven waren mijn hooggehakte voeten veranderd in geamputeerde klompjes pijn en kreeg ik en passant nog even een glas wijn over mijn rug, ik geloof dat het van mijn dochter kwam. Zij had het inmiddels aangelegd met een van de mannen van de blazerssectie - een kale man met bierbuik van minstens 50 -, omdat ze het ambitieuze plan had opgevat om naast beroemd zangeres ook trombonist of saxofonist te worden. Hij liet haar goedig op zijn peperdure instrument blazen. Zo krijg je corona nooit de wereld uit, dacht ik nog. Toen ze hem een knuffel gaf, zag ik hem instinctief even terugdeinzen. Macht der gewoonte, denk ik. Om dit geriatrisch treffen te compenseren, scoorde ze erna het telefoonnummer van een mooie, jonge man met een flinke haardos en een geprononceerde neus. Mocht ik nog eens jong zijn, dacht ik.
Negen minuten na middernacht was het klaar. We zongen in de gang nog even onbeschaamd hard Bohemian Rhapsody met de vrijwilligers van het pand, die er ook wel weer zin in hadden. Het klonk vals en heel erg schor. 'Mamaaaa, oehoehoehoeoeoeoe', bleef mijn dochter maar roepen met dezelfde theatrale gebaren die ik zo goed van mezelf herkende uit een tijd lang, lang gelee, maar ik stond al bij de uitgang en wenkte haar, steeds dwingender. Het was mooi geweest, ik wilde naar bed. Thuis zag ik op mijn horloge dat ik 19.000 stappen had gezet.
'Is de Paus katholiek?', was haar wedervraag.
Er hing een uitgelaten sfeer. Geen cool gedrag, geen verveelde attitude, op een paar jonge meiden na met strategisch geplaatste gaten in hun jurk en lang, dik haar. Mijn zorgvuldig geföhnde piekjes waren na een uur drijfnat, ik had in tijden niet zo lang achtereen gedanst. Verdomme, ik leek wel 20! Nou ja, toch zeker 55. Het kussen, aanraken en in elkaars oor schreeuwen was gewoon weer terug, alsof er niets gebeurd was. Op de wc was geen zeep, in de gang geen ontsmettende spray, geen pijlen, niets. Net als vroeger. Zo tegen twaalven waren mijn hooggehakte voeten veranderd in geamputeerde klompjes pijn en kreeg ik en passant nog even een glas wijn over mijn rug, ik geloof dat het van mijn dochter kwam. Zij had het inmiddels aangelegd met een van de mannen van de blazerssectie - een kale man met bierbuik van minstens 50 -, omdat ze het ambitieuze plan had opgevat om naast beroemd zangeres ook trombonist of saxofonist te worden. Hij liet haar goedig op zijn peperdure instrument blazen. Zo krijg je corona nooit de wereld uit, dacht ik nog. Toen ze hem een knuffel gaf, zag ik hem instinctief even terugdeinzen. Macht der gewoonte, denk ik. Om dit geriatrisch treffen te compenseren, scoorde ze erna het telefoonnummer van een mooie, jonge man met een flinke haardos en een geprononceerde neus. Mocht ik nog eens jong zijn, dacht ik.
Negen minuten na middernacht was het klaar. We zongen in de gang nog even onbeschaamd hard Bohemian Rhapsody met de vrijwilligers van het pand, die er ook wel weer zin in hadden. Het klonk vals en heel erg schor. 'Mamaaaa, oehoehoehoeoeoeoe', bleef mijn dochter maar roepen met dezelfde theatrale gebaren die ik zo goed van mezelf herkende uit een tijd lang, lang gelee, maar ik stond al bij de uitgang en wenkte haar, steeds dwingender. Het was mooi geweest, ik wilde naar bed. Thuis zag ik op mijn horloge dat ik 19.000 stappen had gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.