Dag 70. Zappen

Ik word een beetje niet goed van de Nederlandse televisie. Behalve uit dezelfde ouwe meuk waar ik elke avond rap voorbij zap (CSI, NCIS, Bones, kijkt iemand daar ooit wel eens naar?), kan ik kiezen uit series die ik al jaren terug op Netflix zag, talkshows (met eenzaam op de bodem, M: vrouw, laat iemand eens uitpraten en wat is dat op je hoofd?!), roddelrubrieken en als ergste de snel in het leven geroepen programma's als Frontberichten en Balcony Stories.

Soms denk je wel eens een uurtje niet aan corona, zegt de talkshowhost van het programma Kraak van Omroep Brabant (ja, zo weinig is er dus op de reguliere zenders) en vervolgens maak ik kennis met de enige echte internationale musicalster die we hebben en die ik nog nooit eerder heb gezien (ben ook geen fan van Frozen) en een mevrouw van de Brabantse GGD die zelf corona heeft gehad en het een hele enge gewaarwording vond. Ik zap verder. Geef me dat ene uurtje nou. 90 Days fiance, self quarantined, dan? Ik zie dezelfde licht verstandelijk beperkte lieverd die vorig jaar door een Russische vrouw van zijn geld werd verlost op virtuele date gaan met vermoedelijk weer een hele, hele slechte vrouw (hij heeft een tuinstoel in zijn woonkamer, mens, wat valt daar te halen!) en haak af. First Dates dan? Ook niet echt een programma dat goed is voor mijn geloof in de mensheid, de Nederlandse versie dan: wat een lomp volk zijn we toch. Kijken naar je bord eten terwijl je praat, je tong uitsteken bij elke hap, gympen aan 'op date', je glas met je vettige knuist vasthouden bij de kelk en uiteindelijk 'samen splitten'? Geen wonder dat het zelden tot de liefde leidt.

Weet je wat, ik ga naar bed.